Van kanker naar de Atlas Mountain Race
Begin 2022 ben ik met mijn vriendin al enkele maanden aan het reizen door zuidelijk Europa, op zoek naar een locatie waar we ons levenspad willen voortzetten. Tijdens het weekend van 12 mei ben ik in België voor de release van Flanders Divide, onze eigen bikepackroute van DirtyDropbars. Op dat moment heb ik al enkele weken last van mijn rug en lies, en plots voel ik een knobbel op mijn teelbal. De dag na ons evenement raap ik al mijn moed bij elkaar en ga langs bij de radioloog. Die dag staat de wereld even stil. Het verdict is duidelijk: “Meneer, u hebt teelbalkanker.” De vraag is enkel of het kwaadaardig is, maar dat blijkt al snel het geval. Ik bel mijn vriendin, die nog in Portugal zit, en vertel het slechte nieuws. Een emotioneel gesprek dat naar mijn verrassing nog een heel andere wending krijgt. Mijn vriendin vertelt me tien minuten nadat ik te horen heb gekregen dat ik teelbalkanker heb, dat ze zwanger is. Een rollercoaster van emoties, die op dat moment moeilijk te vatten zijn.
Kanker, het blijft een vies woord. Het woord alleen al veroorzaakt een schok door onze familie. Mijn moeder is 25 jaar geleden gestorven aan kanker.
Ik ben zo dankbaar dat net op dat moment het nieuws komt dat we een kindje krijgen. Het verdict enkele dagen later is gelukkig positief. Ondanks de kwaadaardige tumor heb ik geen uitzaaiingen. Ik krijg één baxter met chemo om toekomstige uitzaaiingen zo goed als uit te sluiten. De kans op herval is slechts drie procent. Ik leer in deze weken over het enige dat echt belangrijk is: gezondheid en liefde.
Mei 2023. Na een jaar van verandering en heel veel druk zijn we net verhuisd. Het afgelopen jaar hebben we een huis verbouwd in Antwerpen. Samen met een nieuw bedrijf en de geboorte van ons zoontje komt er toch iets van rust. Twee weken na onze verhuizing ga ik voor een jaarlijkse controle, een fait divers naar mijn gevoel. Een week later ga ik op consultatie, alleen even vlug naar het ziekenhuis met de fiets. De oncoloog spreekt meteen de woorden uit: “Ik heb geen goed nieuws, u hebt uitzaaiingen.” Ik ben verward en de woorden die ik uitbreng zijn nauwelijks zinnen te noemen. Het gesprek dat volgt zorgt voor een schokgolf door mijn lichaam. Al snel blijkt dat een zomer vol chemotherapie op mij wacht. Dit staat niet in mijn agenda. Ik zou gaan bikepacken in Finland, me volledig storten op het nieuwe project, genieten van mijn nieuwe huis en omgeving, op vakantie met het gezin… Maar niets is minder waar. Een dag later zet ik al de knop om. Ik weet uiteraard dat dit niet levensbedreigend is. De zomer is gewoon een zoveelste obstakel in mijn leven. Ik heb er enkele gehad en heb de nodige zelfkennis, vertrouwen en weerbaarheid opgebouwd.
Een tiental dagen later begint mijn chemotherapie. “De kans bestaat dat je haar zal uitvallen.” “De kans bestaat dat je onvruchtbaar bent na de chemo.” “De kans bestaat dat je heel misselijk zal zijn.” Je wordt overspoeld met een golf aan scenario’s en dingen die kunnen gebeuren en waar je rekening mee moet houden.
Tijdens de negen weken durende chemo voel ik vooral veel dankbaarheid dankzij mijn gezin, de mensen van de zorg en alle warmte om me heen. Ik zie alles heel duidelijk en mijn hart staat helemaal open. Fysiek is het een lastige periode, waarbij ik ook te maken krijg met een zware longontsteking tijdens de chemo. Dit alles zorgt ervoor dat ik samengeteld dertig dagen in het ziekenhuis heb doorgebracht.
Tijdens één van de vele behandelingen word ik ambitieus en enthousiast over wat ik daarna zou doen. Al twee jaar probeer ik aan een ultrawedstrijd deel te nemen. Telkens door ziekte moet ik verstek laten gaan. Ik laat mijn oog vallen op de Atlas Mountain Race, die zes maanden na de laatste chemotherapie plaatsvindt. Op het moment dat ik mijn besluit neem, weet ik nog niet hoe lang de ziekte nog duurt. Maar ik ben vastberaden.
Doorzettingsvermogen
De Atlas Mountain Race heeft een vaste route; het is een unsupported, single-stage wielerwedstrijd die start in Marrakesh, die de Marokkaanse Atlas doorkruist, en de rijders door de Anti-Atlas voert naar Essaouira. De klok stopt niet en er zijn geen prijzen. Ik ben vastbesloten om weer op mijn fiets te stappen, zelfs als dat betekent dat ik enorme obstakels moet overwinnen.
Vier en een halve maand voor de race begin ik weer met fietsen. Een kleine brug voelt als een berg, en mijn hartslag stijgt bij de geringste inspanning. Mijn oncoloog waarschuwt me dat ik tegenslag ga ondervinden, en dat gebeurt. Er zijn dagen waarop mijn lichaam gewoon niet wil meewerken. Ik kan me niet aan een trainingsschema houden vanwege de onvoorspelbaarheid van mijn herstel. Maar ik zet door, fietsend door de koude en eenzame winter, omdat ik vastbesloten ben om de start te halen.
De oncoloog waarschuwt me ook voor de nodige nasleep die ik zou ervaren in de maanden daarna. Al snel besef ik dat een trainingsschema niet mogelijk is. Dit zou voor te veel teleurstelling zorgen gezien het wisselvallige traject dat ik bewandel. Ik fiets zoveel ik kan, de hele winter lang. Vijfentachtig procent van de tijd fiets ik alleen door winterse taferelen. Ik voel zoveel enthousiasme en mijn doorzettingsvermogen bereikt hoge pieken. En dan is november plots een ongelooflijk slechte maand. Een maagontsteking, keelontsteking en griep vloeren me. Ik weet dat dit kan gebeuren, mijn oncoloog heeft me hier dan ook voor gewaarschuwd.
Sommigen mensen vinden dat ik niet genoeg getraind heb voor de AMR, en ze hebben daar misschien wel gelijk in. Maar ik heb er alles aan gedaan om aan de start te staan. En daar ben ik zo trots op. De weg die ik heb afgelegd, de pijn die ik heb doorstaan, de moeilijke momenten… En toch sta ik maar op tachtig procent van mijn fysieke kunnen aan de start van de AMR, maar met honderd procent vertrouwen. Mentaal ben ik honderdtien procent klaar.
Simpel leven
Met DirtyDropbars ben ik al enkele keren wezen fietsen in het Atlasgebergte, dus ik weet wat me te wachten staat en ben vertrouwd met het land op zich. De start is al een avontuur. Ondanks dat dit een droge periode zou moeten zijn en het al maanden amper heeft geregend, voorspellen ze de hoeveelheid regen die normaal in een jaar valt. En dat allemaal op de dag van de start van de race. Deze onvoorziene omstandigheden zorgen ervoor dat de race 24 uur wordt uitgesteld.
De Atlas Mountain Race is een transformerende ervaring. Het leven wordt simpel: gewoon fietsen, eten, slapen, en herhalen. Elk uitzicht, elke pedaalslag, en elke zonsopgang voelen als een geschenk. Soms voelt een rit van tachtig kilometer in België lang en saai, maar tijdens de Atlas Mountain Race voelt niets ver of saai. Ik denk niet aan de finish, alleen aan de reis en ik leef in het moment. Ik heb me nog nooit zo goed op de fiets gevoeld.
Met uitzondering van wat last aan het zitvlak gaan de eerste 36 uur vlekkeloos. Door de winterse periode zijn de dagen kort en de nachten lang. Ik kies ervoor om de eerste nacht een half uur te slapen. Ondanks de koude en natte dagen voordien, is het tijdens de AMR warm en uitermate zonnig. Dit betekent optimaal genieten van de prachtige omgeving. De route is zo opgebouwd dat je telkens in andere soorten natuurfenomenen terecht komt. Van maanlandschappen tot een rivieroversteek en oases, een waar schouwspel. De route op zich is niet supertechnisch, op enkele afdalingen na. De hike-a-bikes zijn beperkt, enkel op de koloniale route moet je twee keer van de fiets omdat de weg is onderbroken door een aardverschuiving. De omgeving is ruig en je gaat regelmatig over grof terrein. Ik ben dan ook enorm blij met mijn full-suspension en zou er zo weer voor kiezen. De plaatselijke bevolking in de steden is ook niet te vergelijken met die daarbuiten. De mensen die ik tegenkom zijn hartelijk, warm en zo vriendelijk.
Pijnlijk besluit
Maar na 48 uur fietsen begin ik pijn in mijn knie te voelen. Ik herinner me iets dat ik in een podcast had gehoord: “Zeurende pijn kun je doorzetten, maar stekende pijn betekent dat je voorzichtig moet zijn.” Mijn kniepijn wordt een stekende pijn, maar ik ga door. Op dag vier, met meer dan duizend kilometer gereden en 17.000 hoogtemeters, wordt de pijn ondraaglijk. Ik heb pijnstillers en ontstekingsremmers genomen, maar niets helpt meer. Ik ben er kapot van, maar weet dat ik de moeilijke beslissing moet nemen om te stoppen, zelfs met nog maar 250 kilometer te gaan in nog drie dagen. Ik bel mijn vrouw in tranen, teleurgesteld dat ik niet kan finishen, maar opgelucht dat ik bij mijn familie kan zijn. Zij zijn al bij de finishlijn in Essaouria en ik wil geen vakantietijd verliezen. Het is tijd om naar mijn gezin te gaan. Ze zijn mijn rots in de branding geweest door alles heen, en ik wil geen moment met hen missen.
Ik heb de race misschien niet uitgereden, maar ik heb veel bereikt. Ik heb kanker overwonnen, mijn lichaam herbouwd en een kracht gevonden waarvan ik niet wist dat ik die had. De reis leerde me over veerkracht na kanker, toewijding en de kracht van liefde. Het gaat niet om het bereiken van een specifieke finishlijn; het gaat om het omarmen van de reis en het vinden van vreugde in het proces. Ik ben enorm dankbaar voor de steun van mijn lieve familie en vrienden.
Wat voor uitdagingen je ook tegenkomt, het is essentieel om te doen wat je vervult met trots en geluk. Of het nu gaat om trainen voor een 5K of een berg beklimmen, het gaat om de reis en de inzichten die je onderweg verwerft. Omarm de uitdagingen en blijf vooruitgaan.
Ride on!
Tekst: Nils Luypaert
Beeld: Nils Laegner / Osprey Imagery / Nils Luypaert
Wil je meer van dit soort artikelen lezen en altijd up-to-date blijven? Abonneer je dan op SOUL Cycling Magazine! Wil je op de hoogte blijven van het laatste nieuws rondom wielrenfietsen? Volg ons op Instagram en Facebook. Ontdek hier meer interessante blogs vol inspiratie en tips! Wil je de gehele Let’s Ride Bikes #3 2024 bestellen klik hier!
