Veni, vidi, vlam

Hij keek. Hij zag. Hij overwon. Dorian van Rijsselberghe stak op de Olympische Spelen in Londen zijn concurrenten letterlijk de loef af. Hij wist maar liefst zeven van de elf races te winnen, waardoor hij twee races voor de – normaalgesproken – allesbeslissende Medal Race al officieus Olympisch kampioen was. Een gouden plak, 100 intervieuws en een lintje van premier Rutte later spraken we met hem op The Mission XL

Woord: Mart Kuperij, Beeld: Onedition, Richard Langdon, Reinout Smit, Robert Aartsen

Restaurant Brouwersdam. Om ons heen een stuk of vijf kleine kinderen die als roofdieren in de aanslag liggen voor een handtekening van Dorian. Hij neemt rustig de tijd voor ze, maakt een praatje, gaat op de foto, of zet een krabbel op een magazine of T-shirt.

De eerste vraag die in me opkomt, mij ook vaak gesteld door buitenstaanders: was jij nou zo goed of waren zij nou zo slecht?!
‘Voor mij kwam alles samen. Ik maakte geen fouten en op de een of andere manier ben ik toch wel boven mezelf uitgestegen.’

Je lag vaak straatlengtes voor!
‘Er zijn natuurlijk een boel dingen die daarin meetellen. Zodra je vooraan ligt heb je vrije wind en kun je doen en laten wat je wilt. Als je niet heel veel af hoeft te dekken bij je concurrenten maakt dat het allemaal iets makkelijker. Maar ik was ook gewoon goed voorbereid en in vorm. Ik was tevreden met mijn materiaal, het zat goed in mijn hoofd. Omdat je tijdens de Spelen een setje krijgt toegewezen, hebben we ons er altijd op ingesteld dat we mogelijk met minder goed materiaal zouden moeten varen. Als je geluk hebt krijg je een topset, als je pech hebt heb je net dat board met een kleine afwijking. Het idee was dat wat er ook gebeurt, we gewoon snel om de baan heen moesten gaan. Misschien niet in boardsnelheid, maar wel in overstagjes, gijpjes, boeirondingen… dat moet allemaal scherp zijn, snel en punchy. Als je de makkelijke dingen goed doet kom je al een heel eind, dan hoef je nog niet eens als een kanonskogel te gaan. Bij eerdere evenementen zoals Sail for Gold heb ik ook bewust niet het beste materiaal uitgekozen, om het mezelf niet te makkelijk te maken, ik denk dat dat heel erg geholpen heeft. Mentaal zat het gewoon goed.’

Ik was een beetje aan het wachten op het moment dat je ineens een 23ste plek zou varen en het klassement op z’n kop zou zetten.
‘Ja, ik ook. De Engelsen spraken het zelfs nog uit na het einde: ‘We zaten eigenlijk te wachten tot jij je fuck up ging maken, maar het gebeurde niet, heel erg knap van je!’ Super grappig, maar gelukkig geen 23ste plek voor me.’

Wat was voor jou het spannendste moment?
‘De dag na de eerste rustdag. De spanning vast kunnen houden en gewoon weer doorgaan, dat is in het verleden vaak het moeilijkste gebleken. We zijn ’s avonds vaak wat gaan drinken in Weymouth. Veel mensen waren daar verbaasd over, maar op de pre Olympische Spelen het jaar ervoor hebben we precies hetzelfde gedaan. Vrij laat naar bed, vrij laat wakker, ook een beetje om de tijd zo druk mogelijk bezig te zijn zonder dat het heel intensief is. Je kan ’s nachts wakker liggen en ’s ochtends weer vroeg wakker worden en nerveus zijn maar daar bereik je niks mee. Op deze manier vulde ik mijn dag in zonder dat ik heel erg bezig was, toch een kleine uitlaatklep.’

Wanneer dacht je it’s in the bag?!
‘Na die race negen toen Aaron (McIntosh, Dorians coach, MK) en ik puntjes gingen tellen in de boot. Dat was wel grappig want de camera zat er bovenop om te kijken wat onze reactie was. We gaven elkaar even een knuffel, hij was binnen, top! Daarna gingen we rustig overleggen hoe we de volgende race zouden benaderen. Uitvaren of alleen starten? We besloten in ieder geval te starten en als ik bij de bovenboei een goed gevoel had kon ik zelf beslissen of ik nog een rondje wilde varen of eruit zou stappen. Ik besloot mijn concurrenten de ruimte te geven, ze niet in de weg te varen. Dat was wel mooi, toen wist ik echt: het kan niet meer fout gaan.’

Ja, maar toen wist heel Nederland al dat het niet meer fout kon gaan. Dacht je niet al eerder, ik pak ‘m?!
‘Nee, het is echt vanwege dat slechte resultaat dat ergens op de loer ligt. Je wilt niet verslappen en moet altijd scherp blijven.’

In de Medal Race liet je nog een keer zien dat je de beste was.
‘Ja, ik had natuurlijk al gewonnen, maar omdat we dat moment niet echt uitbundig gevierd hebben wilde ik het in stijl afsluiten. We voeren op de Nothe Course met het publiek erachter, dat is ook veel leuker. Eigenlijk voor mij zelf was dit een geluk bij een ongeluk dat ze tijdens de race een boei hadden verlegd en ik iets te ver door was gevaren. Ik kwam achter Julien Bontemps te liggen op een tweede plek, zo kon ik laten zien dat als ik achter lig ik iets kan doen waardoor ik sneller ga en toch nog de winst kan pakken.’

Wat is het vreemdste verzoek wat je hebt gekregen sinds je gouden medaille?
‘Om de dag voor de Medal Race even een fotoshoot te gaan doen voor een kitesurfblaadje. Ik dacht moet je goed luisteren, het speelt allemaal wel, maar volgens mij zit ik nog middenin de Olympische Spelen en zijn we nog helemaal niet klaar. Je wilt dat ik even mijn pak aan ga trekken en een kite in de lucht ga houden achter de olympische ringen. Het is allemaal wel leuk maar ik moet eerst maar eens fi nishen. Er zijn mensen die denken heel erg groot en heel erg mooi, maar soms een beetje onrealistisch.’

Wat was het mooiste compliment dat je hebt gekregen?
‘Dat kwam van Nick Dempsey en zijn coach Barrie Edgington. Naderhand zeiden ze: Dorian, wanneer jij op het beste van je kunnen bent weten we dat we eigenlijk alleen maar voor de tweede plek meeracen. Dat was mooi.’

En het meest bijzondere moment?
‘De ontvangst door de premier en het lintje dat ik kreeg, dat was wel groot.’

En nu? Zelf lintjes doorknippen?
‘Nee, zie je mij lintjes doorknippen? Veel men-sen vragen me: ga je het melken? Waarom zou ik dat doen, daar vind ik geen reet aan. Dingen die bij me passen wil ik best doen, en lintjes doorknippen bij een instantie waar ik achter sta vind ik ook goed. Ik zal mezelf best een beetje verhoeren, maar stofzuigers gaan we niet verkopen.’

Hoe ziet je programma er nu uit?
‘Aaron en ik gaan weer vier jaar met elkaar verder. We gaan eerst samen naar Vancouver in Canada om te kitesurfen, daarna gaan we kijken of we aan het WK kiteracen in Italië mee kun-nen doen. Verder doen we het rustig aan, vanaf 1 januari gaan we weer volle bak bezig.’