Fietsen in de Dolomieten – Le Tre Cime di Lavaredo
Stelvio, Gavia, Mortirolo, Zoncolàn, Passo Giau en de passen van de Sellaronde, het zijn legendarische Italiaanse beklimmingen. Dat de Dolomieten een paradijs voor fietsers zijn is dan ook wel zo’n beetje bekend. Maar de klim naar de Tre Cime di Lavaredo, een goed verborgen doodlopende weg, ontbreekt op de meeste bucketlists. Onterecht, stelde Lucas Rutting vast.
Als ik eind augustus op een doordeweekse dag ergens door vriend en fotograaf Michiel gevraagd word om met dit magazine een tripje naar de Dolomieten te maken, hoef ik niet heel lang na te denken. De zondag daarop zit ik met Jan en Michiel in een busje richting het zonnige Italië, al doen de voorspellingen tegenovergesteld weer vermoeden. En die vermoedens worden onderweg kracht bijgezet. De luchten boven de Autobahn zijn egaal grijs en hoe zuidelijker we komen, hoe natter het wordt. Rond München is het alsof we in een chronische wolkbreuk terecht zijn gekomen. Maar eenmaal in Italië – al doet het hier in het tweetalige Süd-Tirol bijna Oostenrijks aan – is het godzijdank droog. De vooruitzichten zijn weliswaar niet al te florissant, maar wij zijn geboren optimisten, dus het moet helemaal goed komen.
We slapen in Hotel Union, in een klein bergplaatsje genaamd Toblach in het Duits en Dobbiaco in het Italiaans. In de achtertuin van dit dorpje bevinden zich de Drei Zinnen, oftewel Le Tre Cime di Lavaredo, drie indrukwekkende steile, rotsachtige bergtoppen met een hoogte van zo’n 3000 meter. We worden hier warm ontvangen door de sympathieke Enrico: ‘Hey guys!’ Enrico is de jongste telg uit de Comini-dynastie en hij zet het werk van grootouders en ouders voort – het hotel heeft reeds een lange historie. In een goedverzorgde fietsgarage mogen we onze fietsen stallen. En we kunnen hier tevens wat simpel sleutelwerk verrichten: er moeten nog wat pedalen en mounts voor fietscomputers worden gemonteerd.
De bolides die deze dagen tot onze beschikking staan, zijn niet misselijk. Ik mag dit deel van de Zuidelijke Kalkalpen op een fijne Giant TCR verkennen: een lichtgewicht, een echte klimfiets, die komt hier dus wel van pas. Toch werp ik een jaloerse blik op het wapen waarmee Jan de bergen hier mag bewingen, die nieuwe Specialized Tarmac SL7, wát een bak! Maar goed, ik moet niet zeuren. Ik, als zelfverklaard ‘sprinter’, mag méér dan blij zijn met het lichtste verzetje waarmee de knalblauwe TCR is uitgerust, 34-34. Geen overbodige luxe op hellende stroken tot vijftien procent. En ook Michiel, onze fotograaf, mag op een meer dan degelijk apparaat van Duitse makelij de bergen bedwingen, de Canyon Ultimate.
Le Tre Cime di Lavaredo
We zijn hier amper twee dagen en willen er natuurlijk het beste uit halen. Via de site biedt het hotel meerdere routes aan en we besluiten voor de eerste dag een ronde te kiezen die langs de drie karakteristieke Dolomieten-pieken gaat, iets waar dit gebied trots op is. In het hotel zijn dan ook overal posters en foto’s van Le Tre Cime te zien, gelegen op de grens tussen de autonome regio’s Trentino-Südtirol en Veneto. De route bestaat uit een rondje om het Tre Cime-massief heen, met een afslag naar een doodlopende weg die naar het hoogste punt gaat. Aangezien er slecht weer is voorspeld voor de tweede helft van de dag besluiten we de ronde tegen de klok in te rijden, zodat we de klim al vroeg op de dag kunnen doen. Maar de weergoden gooien roet in het eten. Nog voor we het dorp uit zijn treffen we een wegafsluiting en wordt ons verteld dat de route richting de drie pieken is afgesloten vanwege een modderstroom die de weg onbegaanbaar heeft gemaakt. We besluiten een gok te wagen en hetzelfde rondje andersom te rijden, in de hoop dat de weg ‘s middags weer open zal zijn. Zo niet, dan zal het lastig zijn weer bij het hotel te komen. Wie niet waagt, die niet wint.
Het betekent dat we min of meer vlak beginnen, maar wel met prachtige vergezichten op die voor de Dolomieten zo kenmerkende steile rotspartijen. Het is droog, maar de lucht is bepaald niet strakblauw. De onherbergzame bergtoppen zijn half in nevelen gehuld, waardoor ze nog meer tot de verbeelding spreken. Hoewel het cliché klinkt, doen ze mij beseffen hoe nietig we eigenlijk zijn, te midden van dit over miljoenen jaren heen door natuurgeweld ontstane landschap. Door ruige bossen, langs woest stromende riviertjes en kabbelende beekjes klimmen we langzaam omhoog en we bereiken de Kreuzbergpas, terwijl de lucht ondertussen wat dreigender wordt.
Even terug zijn we langs een bord gereden dat ons welkom heette in de regio Veneto, want de Kreuzbergpas, hier Passo Monte Croce di Comelico geheten, is tevens de grens tussen Trentino-Südtirol en Veneto. De dorpjes worden hier wat rommeliger, wat gezelliger ook. Het weer werkt dan wel niet mee, maar ik zie oude vrouwtjes en mannetjes vanaf hun stoepjes een goedkeurende blik naar ons, voorbij snellende fietsers, werpen: dit is het échte Italië. We dalen een paar honderd meter af, waarna nog een goed lopende klim volgt naar de Passo di Sant’Antonio. De prachtige, kronkelende afdaling is aanzienlijk steiler dan de kant die wij zojuist zijn opgereden, ons oorspronkelijke plan om tegen de klok in te rijden zou een heel ander verhaal zijn geweest. Ondanks de dreigende luchten genieten we, dit zijn precies het soort bergwegen waarvoor we kwamen. Wat nog mist is een echte joekel van een col, maar het hoogtepunt van de route moet nog komen. De temperatuur schommelt rond de twaalf graden, normaal gesproken zou ik met dit weer nooit de bergen in gaan, maar met de juiste kleding is het goed te doen. Sterker nog, dergelijk klimwerk is zo misschien wel prettiger dan met dertig graden of meer in de volle zon. We komen aan in een plaatsje genaamd Auronzo di Cadore, hebben inmiddels trek én het begint te regenen: pizzatijd!
Heroïsche proporties
Nadat de regen en de pizza zijn verdwenen, zetten we koers richting de beklimming waar het vandaag om draait, Le Tre Cime. Na een lang stuk vals plat begint de weg serieus omhoog te kronkelen, dit is de klim naar het bergmeertje Lago di Misurina, en dat is slechts het voorgerecht. Na het meertje volgt de afslag naar de Tre Cime, een doodlopende weg van een kleine tien kilometer, waarvan met name de laatste vier duizelingwekkend zijn, zowel qua uitzicht als wat betreft percentages. Ik ben blij met die 34 achter; die is al lang niet meer schoon. De tocht begint hier heroïsche proporties aan te nemen. Terwijl het asfalt omhoog gaat met vijftien, zestien, zeventien, ja, zelfs even achttien procent, wordt de omgeving kaler en indrukwekkender. Het landschap om ons heen wordt steeds dramatischer, we zijn de hele dag om dit massief heen gereden en rijden er nu middenin. De drie Cime komen steeds dichterbij en ook het weer speelt een deuntje mee: het begint wederom te regenen. De hoogte hier op de top bedraagt 2300 meter, in combinatie met de regen zorgt dit voor een temperatuur van amper drie graden Celsius. Toch pakken we boven even een momentje en we kijken om ons heen. De Tre Cime zijn inmiddels nauwelijks meer zichtbaar, maar overal steken woeste rotspartijen door het grillige wolkendek. Het ruige weer maakt het gebied alleen maar mooier. De regenjackies komen tevoorschijn en we maken ons op voor de afdaling richting Dobiacco, terug naar de warmte van Hotel Union. Slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding en slechte remmen. Gelukkig hebben wij geen van beide. Toch zijn we blij dat de hemel zijn sluizen pas vol open zet als we het steilste stuk gehad hebben. In full pursuit mode knallen we de laatste vijftien kilometer naar Dobbiaco en we passeren zonder problemen de resten van de modderstroom van vanochtend. Na een geweldige achtervolgingsrace wacht de beloning in de vorm van een warme douche, een halve liter pils en een heerlijke maaltijd. De gok heeft perfect uitgepakt, deze dag had alles!
Il Passo Giau
De volgende dag is eigenlijk een reisdag, maar we hoeven niet al te ver te rijden, dus we hebben nog ruim een halve dag over. En al snel zijn we het eens over wat we met die halve dag gaan doen: il Passo Giau. Gewoon, omdat het de Passo Giau is. Eén van de meest beroemde Dolomietenpassen, pal om de hoek, die moeten we even meepikken! Een buitenkansje, zogezegd. Dus zetten we koers richting het zuiden om de berg vanaf de noordkant te bedwingen. We komen door het gezellige Cortina d’Ampezzo, waar het klimmen al begint. De weg is hier druk, maar wel mooi. We fietsen langs en onder rotspartijen door naar boven, richting Pocol. Vanaf hier splitst de weg zich. Rechtdoor gaat het richting de Falzaregopas, maar wij slaan linksaf, waar de Giau begint. Eerst een stukje naar beneden en dan lopen de cijfers al snel op, zo nu en dan richting de double digits. En het is prachtig – niets is gelogen van al die mooie verhalen. De fantastische weg slingert en kronkelt omhoog tussen de vele naaldbomen en alpenweides. Het is hier ook stukken rustiger dan de weg hiernaartoe was. Ik hoor vooral het geluid van mijn banden, de draaiende ketting en mijn adem, die overigens wel behoorlijk aanwezig is – het is zéker geen gemakkelijke bergpas. Zo nu en dan klinken hier ook de welbekende koebellen, weerkaatsend tussen de rotswanden. Eenmaal boven hebben we een fantastisch uitzicht op de ons omringende Dolomietentoppen, die scherp afsteken tegen het groene gras om ons heen. Er dreigt wederom een bui, dus we dalen snel af, zodat we de druppels pas halverwege de afzink hoeven te vangen. Heerlijke bochten over prima asfalt, dus dat wil wel. En zoals het cliché luidt: niets zo veranderlijk als het weer in de bergen. Eenmaal terug in Cortina d’Ampezzo is het gewoon weer zomer. We trakteren onszelf op een cola en een panino in de zon en mijmeren na over ons bezoek aan Dobbiaco en haar omgeving. De Giao was prachtig, maar we zijn het erover eens dat hij niet kon tippen aan het dramatische spektakel van Le Tre Cime, gisteren.
Als we terugkomen in Hotel Union, heeft Enrico nog een laatste verrassing voor ons in petto. We mogen een kijkje nemen in zijn sfeervolle en indrukwekkende wijnkelder, de trots van de familie Comini. Hier staan de beste wijnen van Italië, zelfs een aantal zeer speciale en oude exemplaren, verzameld over drie generaties. Onder de indruk van deze collectie en de Dolomieten verlaten we Dobbiaco, mét een mooie fles wijn van Enrico. Grazie!
Komoot
De routes van dit mooie Dolomietenavontuur kunnen worden gevonden op onze Komoot pagina.
Nog geen lid van Komoot? Opgeven is heel eenvoudig:
- Klik hier om naar de pagina van Komoot te gaan.
- Maak een account aan en volg de stappen in beeld of log in met je gegevens
- In beeld zie je een balk waar je de code UPDOWN2020 in kunt vullen
- BONUS: Als je de code ingevuld hebt kun je één regiobundel gratis downloaden.
Informatie hotel
- Hotel Union
- 39034 Dobbiaco
- Hotelunion.it
- Reisaanbieder: Roadbike Holidays
- Roadbike-holidays.com
Tekst door Lucas Rutting
Foto’s door Michiel Maas
De nieuwste uitgave van Wielrenblad kun je bestellen in de Soul Webshop. Losse exemplaren zijn ook weer verkrijgbaar in de betere boekhandels. Ook is Wielrenblad #2 2020 beschikbaar in de Soul Kiosk App. Wil je voortaan geen nummer van je favoriete magazine meer missen? Word dan snel abonnee van Wielrenblad. Dan ontvang alle nummers als eerste in je brievenbus en profiteer je van alle voordelen voor onze trouwe abonnees. Bovendien houd je ook meer tijd over voor je volgende tocht!
