Vuelta Al Teide

Het Canarische eiland Tenerife is de favoriete overwinterplek van veel wielerprofs. Geroemd worden het optimale fietsklimaat en het afwisselende landschap, maar boven- al de niet te missen vulkaan El Teide. De Gran Fondo ‘Vuelta al Teide’, die elk jaar in juni plaatsvindt, biedt de mindere goden een uitstekende kans om de hoogste berg van Spanje op te fietsen.

“Jeurgèn! Please remember: don’t shoot your bullets too early in the climb.” Si Alberto, mompel ik in mezelf. No worries Alberto, ik zal dadelijk rustig aan de klim beginnen om mijn energie voor later te sparen. Dat de beklimming van de Vuelta al Teide die me vandaag te wachten staat, onvergelijkbaar is met elke andere bekende col in Europa, dat is me inmiddels wel duidelijk.

Alberto kan het weten. Niet omdat hij van achteren Delgado heet, want zo heten er wel meer in Spanje. Nee, Alberto Delgado en zijn broer Marcos zijn echte tinerfeños geboren en getogen op Tenerife dus en kennen als begeleiders van fietstrips alle interessante weggetjes die er voor wielrenners op hun eiland zijn. En het hoogte- punt is hierbij de beklimming van ‘Papa Teide’, zoals de inwoners van Tenerife de 3718 meter hoge vulkaan noemen. Het maakt hem meteen de hoogste berg van heel Spanje.

VINGER VAN GOD

Wie Tenerife bezoekt, kan dan ook niet om de Vuelta al Teide heen. De afgelopen dagen dat ik ‘het eiland van de eeuwige lente’ verkende, doemde de bruingrijze vulkaan met de karakteristieke witte top met vaste regelmaat voor me op. Een ogen- schijnlijk hele vriendelijke reus die ook wel ‘de vinger van God’ of ‘versteende boom’ wordt genoemd. Groot en hoog? Ja, dat is zeker zo. Maar heel steil? Nee, dat lijkt van een afstand gezien eigenlijk best mee te vallen. Heeft Alberto dan toch schromelijk overdreven met zijn waarschuwing?

Ik zal het zo gaan meemaken als de speaker eindelijk weet op te houden met zijn voor mij onbegrijpelijk Spaans-Canarisch geratel en het start- schot wordt gelost. Er staan een paar honderd deelnemers om me heen. De sfeer is gemoedelijk. Niemand dringt voor en de meeste renners zijn ontspannen aan het keuvelen met hun buurman of buurvrouw. Ik noteer weinig mannen met een iets te dikke buik (of net te klein shirt aan), die je veelvuldig bij een Nederlandse toertocht tegenkomt, maar wel veel tanige mannetjes op

leeftijd. Gek genoeg dragen ze veelal een jack of lange mouwen, terwijl het kwik op dit tijdstip in de ochtend al zestien graden aanwijst en, zoals de afgelopen dagen steeds het geval was, later op de dag richting de 25 graden belooft te gaan. Aan de andere kant: vertelde Alberto niet dat er op het eiland zo’n tien verschillende microklimaten zijn?

Vanuit het vertrek in Santiago del Vuelta al Teide gaat de weg direct al omhoog. Het herinnert me aan de eerste wijsheid die Alberto uitsprak nadat we net kennis met elkaar hadden gemaakt. “Jeurgèn! Please remember: if you want a flat ride on Tenerife, you need to go to the runways at the air- port.” Afgaande op de afgelopen dagen dat ik op de fiets zat, kan ik dit alleen maar bevestigen. En een andere zekerheid tijdens een verblijf hier: er staat altijd en overal wind. En die lijkt altijd anders te staan dan de voorspelling laat zien. Prima, dan krijg ik die beloofde rugwind later wel. We draaien de afslag naar de Teide op, het is een brede weg die flauwtjes omhoog loopt. Nog 45 kilometer naar de top, vermeldt het bord aan het

begin ervan. Een ander bord waarschuwt auto’s ervoor dat dit een ‘Ruta Ciclista’ is. Waarvan akte: voor en achter me zie ik alleen maar wiel- renners en auto’s die omhoog willen kunnen dat vandaag alleen vanaf de andere kant doen. Ik haal een man in met ‘Coney Island Cycling’ op zijn shirt. Zo, die is een flink eind van huis! We knopen een praatje aan. Hij blijkt een Spanjaard te zijn die al jaren in New York woont. De rest van de fietsclub daar is thuis gebleven, vertelt hij lachend. “Nee, die redden dit niet.” Ook hijzelf zit er al aardig doorheen, moet hij toegeven. Hij is enigszins in de war vanwege de vele renners om hem heen, terwijl hij eerder op de dag het gevoel had zowat alleen te fietsen. Hij blijkt een van de vele deelnemers te zijn die vandaag voor de tocht van 175 kilometer gaat en al eerder is gestart, in Puerto de la Cruz. Ik stel hem gerust dat hij nog altijd op de juiste weg naar de top van Vuelta al Teide rijdt, maar dat de groep deelnemers die de 95 kilometer fietsen zich nu ook hebben aangesloten.

VUELTA AL TEIDE ZIJN SPROOKJESLANDSCHAP

Na Chío mag ik beginnen aan het ‘hoofdgerecht’ van de dag. 24 kilometer continu klimmen met een gemiddeld percentage van vijf procent. Daarna is het een paar kilometer ‘uitbuiken’ op het plateau op twee kilometer hoogte, waarna ik vervolgens nog het ‘toetje’ van acht kilometer omhoog achter mijn kiezen moet zien te krijgen. Het wordt een lange zit, besef ik me wanneer de eerste paar kilometer erop zit. Bijna drie uur aan één stuk omhoog, bijna drie uur aan één stuk met druk op de benen. Dat heb ik in mijn fietsleven niet eerder zo meegemaakt Dit geldt gelukkig ook voor de prachtige omgeving. In de vijftiende eeuw werd Tenerife vanwege de vulkanische activiteit nog het eiland van de hel genoemd, maar anno 2023 ziet het er hemels uit. Links zie ik in de verte Tenerifes buureiland La Gomera in de azuurblauwe oceaan liggen. Aan de rechterkant een rotsige ondergrond in alle kleuren bruin die je maar kan verzinnen. En dat vulkaangrond vaak ook erg vruchtbare grond is, blijkt uit de naaldbomen en kleurige struikjes die tussen het gesteente staan. Na een scherpe bocht naar rechts fiets ik een totaal ander landschap binnen. Een sprookjeslandschap: gestolde lava waarin de grilligste figuren zijn geboetseerd, en dat in een breed palet aan grijstinten. De stevige wind maakt het prachtige decor helemaal af. Helaas blaast die wind wel vol in mijn gezicht. Ik zoek snel de rug van een grote renner op. Pizzeria Pinocchio staat op de achterkant van zijn shirt. Ik besluit voor de banaan te gaan die ik gisteren kreeg toegereikt toen we een van de vele plantages op het eiland passeerden. Het is er eentje van het ras Cavendish. Nee, niet vernoemd naar Mark omdat die er zijn explosiviteit uit haalt, maar naar William, de zesde hertog van Devonshire, die deze banaan ooit naar Europa bracht. Dat heeft hij goed gedaan, deze Cavendish smaakt heerlijk.

BLOEMENPRACHT

Dan ineens doemt een lange rechte weg op. Aan het bord aan de kant lees ik af dat ik het Nationaal Park Vuelta al Teide in fiets. Voor me ligt het relatief vlakke gedeelte voorafgaand aan de slotklim. In de verte zie ik de kratertop liggen. Gelukkig hoef ik niet helemaal naar die top, maar waar de weg dan precies loopt kan ik niet zien. Wel zie ik

dat het deelnemersveld behoorlijk uit elkaar is geslagen.
Ik sluit aan bij een koppel met ‘Christian Floristeria’ op hun rug. Ze zijn lekker aan het kwebbelen, alsof dit om een gezellig zaterdagochtend ritje gaat. Waar zouden ze het over hebben? Over de vele verschillende bloemen die hier in dit maan- landschap te zien zijn misschien? Ik heb nooit geweten dat cactussen ook zo in bloei kunnen staan; of dat madeliefjes het goed doen in een

vulkaanlandschap op 2000 meter hoogte. Ik her- ken de Tajinaste rojo, de metershoge kegelvormige plant met zijn koraalrode bloemen die alleen hier te vinden is. Het is prachtig allemaal, totaal anders dan bovenop pak hem beet Alpe d’Huez of de Tourmalet. Het is dan ook geen wonder dat het nationale park sinds 2007 op de wereld erfgoed lijst van de UNESCO staat.

We etsen langs verschillende uitzichtpunten waar het fraaie panorama nog beter te aanschouwen is. Ik moet echter door. Kan iemand die wind eens uit- zetten? Ik zie langs de weg een busje staan. Ervoor een paar mensen met bekertjes in de hand. “Agua, Coca Cola”, roepen ze. Echte uitgebreide ravitail- leringsposten zoals je die tijdens een Nederlandse toertocht tegenkomt, kennen ze hier niet. Ik moet het met een bekertje water of cola doen. Ik ga voor het eerste. Het lege bekertje stop ik in mijn ach- terzak, in dit geweldige landschap wil je niks op de grond gooien.

Aan de rechterkant zie ik het Paradorhotel liggen. Daar zitten de profs dus tijdens hun trainings- kamp. Het zal er vast heerlijk zijn, maar eigenlijk is het belachelijk om hier zo’n gebouw neer te zetten, realiseer ik me. Het is onvermijdelijk.

Jaarlijks bezoeken zo’n vier miljoen mensen El Tei- de en het is daarmee het drukstbezochte nationale park van Europa. Ik ben blij dat vandaag de wielren- ners een voorkeursbehandeling krijgen.

VUELTA AL TEIDE KABELBAANTJES

De laatste acht kilometers klimmen zijn ingegaan. Nu mag ik van Alberto eindelijk mijn kogels gaan afvuren! Helaas ben ik ze onderweg al ergens kwijtgeraakt. Ik ga op de pedalen staan om mijn bovenbenen wat verlichting te geven. Gaan we dan eindelijk dansen op de vulkaan? Nou, het heeft waarschijnlijk meer weg van har- ken op de vulkaan. Terwijl ik Vuelta al Teide zijn witte top steeds scherper voor me in beeld krijg, buigt de

weg plots naar rechts af en passeer ik het kabelbaantje dat toeristen nog ruim een extra kilometer hoger richting de krater vervoert. Mijn hoog- ste punt bevindt zich even later op 2357 meter. Eindelijk gaat de weg omlaag en kunnen mijn benen rust krijgen.

Tijdens de bijna veertig kilometer lange afdaling komen de indrukken die ik tijdens de klim om- hoog opdeed, in sneltreinvaart en in omgekeerde volgorde voorbij. Ik passeer lavavelden, rots- formaties, bossen, en duik de wolken in en weer uit. Beneden zie ik de oceaan liggen. O, hoe heer- lijk zou een duik in het water nu zijn! Het komt goed uit, want de finishlijn ligt precies dáár, aan de boulevard van Puerto de la Cruz.

Inmiddels wordt het steeds drukker op de weg, want op een zaterdag de hele route autovrij ma- ken voor een fietstoertocht, dat gaat de tinerfeños te ver. Bij de passage van de binnenlandse dorpjes zie ik ze bij de mercado hun boodschap- pen doen of op een terras hun cortado drinken. Toeristen kom ik pas weer tegen aan de kust, waar dertien in een dozijn hotels en appartementen complexen de boventoon voeren en ik de finishboog passeer. Koud bier, paella en een duik in de zee staan voor me klaar. Maar eerst zoek ik Alberto op. Met een grote grijns geeft hij me een high five. “Congratulations Jeurgèn!”

FIETS JE GRAAG ONDER BEGELEIDING OF ZOEK JE MOOIE ROUTES?

Dan kan je bij Tenerife Bike Training terecht. tenerifebiketraining.com

ZOEK JE NOG EEN FIETS OP TENERIFE?

Bij Bike Point Tenerife kan je race etsen, gravelbikes en mountainbikes huren. bikepointtenerife.com

MEER WETEN?

Voor meer informatie over Tenerife en de Vuelta al Teide kan je op onderstaande sites terecht. webtenerife.nl
vteide.com

Wil jij dit artikel terug lezen, wordt dan abonnee van Wielrenblad. En ook op de hoogte blijven van al het nieuws omtrent elektrische fietsen? Houd dan de nieuwspagina van Wielrenblad in de gaten! Benieuwd naar routes, tips & tricks en nog meer leesvoer? Of koop Wielrenblad in onze webshop.