Waterschei en Winterslag

Endurorijden, heel dicht bij huis

In deze rubriek nemen we je mee op eendaagse mountainbikeavonturen. ‘s Ochtends vroeg op pad en rond het avondeten weer thuis. Deze keer reden we naar onze zuiderburen om de trails rondom Waterschei en Winterslag te verkennen. En we zeggen het maar alvast, deze trails gaan op je to-ride-list!

Net na zonsopkomst parkeren we de auto in Genk. We hebben afgesproken met Frederik, hij is een mountainbikegids in deze omgeving en kent het gebied als zijn broekzak. Vanuit zijn achtertuin zijn de steenbergen die we moeten bedwingen al te zien. Na een kennismaking, een bikecheck en wat eerste flauwe grappen fietsen we via de woonwijk de bosjes in. We bevinden ons meteen op een singletrack. Om lekker warm te rijden neemt onze gids eerst wat flowy paadjes. Hier en daar maken we wat hoogtemeters en droppen we van wat boomwortels af. ‘Jullie kunnen wel droppen, toch?’, vraagt hij. Met een glimlach beantwoorden we zijn vraag. De trails van Waterschei en Winterslag zullen vandaag rijk gevuld zijn met drops en andere uitdagingen. Dat belooft veel goeds! 

Een stukje geschiedenis in Waterschei en Winterslag

De omgeving waar we doorheen rijden (Waterschei en Winterslag) ademt het mijnverleden. In 1901 werd ontdekt dat hier steenkool in de grond zat. Dit zorgde in de loop van de tijd voor veel banen. We rijden zodoende langs gebouwen waar vroeger de mijnwerkers woonden. Deze staan nu leeg, wat de locatie een urban vibe geeft. Niet alleen de wooncomplexen zijn nog zichtbaar, ook de schachtbokken, de imposante bouwwerken waarmee steenkolen werden gedolven, zijn vanaf de snelweg al te zien. En in het bos passeren we regelmatig treinrails waarover de kolen werden vervoerd. Het afval van de mijnbouw werd op een grote hoop gegooid. Toen de steenkolenmijn in 1988 definitief werd gesloten, kwam er ruimte voor recreatie. En waar hoogtemeters zijn, zijn mogelijkheden, zo moeten de lokale mountainbikers hebben gedacht. En nu liggen deze afvalbergen, de zogenaamde terrils, vol met paadjes. Onze gids vertelt dat veel van de trails in Waterschei en Winterslag worden onderhouden door een gepensioneerde mijnwerker. Weinig mensen weten wie hij is, maar dat er werk wordt verzet, dat is goed te zien. Omgevallen bomen worden verwijderd, laaghangende takken weggehaald en sommige stukken worden van afwatering voorzien. ‘Hij kan de mijnen niet loslaten’, zegt Frederik. Het klinkt als een urban legend en dat past dan ook wel bij de charme van deze trails in Waterschei en Winterslag.

Waterschei

Nu we goed zijn opgewarmd, gaan we richting de terril van Waterschei. In de mist van de miezerregen zien we de berg opdoemen. Waar veel andere mountainbikers direct richting de terril rijden, duiken wij de bossen in. Hier liggen nog enkele mooie trails die we meepakken. We zijn de enigen. De smalle en steile paadjes vergen veel concentratie. Links en rechts van ons bevindt zich een dichte muur van naaldbomen. Een voet aan de grond zetten is bijna geen optie, laat staan een goede foto maken. Dus je moet ons maar op ons geschreven woord geloven dat het uitdagend is. De grond hier is erg loamy en zorgt voor veel grip. De afdalingen zijn smal, maar zijn goed te doen. Het klimmen vergt een precieze inschatting van schakelen en aanzetten, iets wat niet altijd even goed gaat. 

Tijd om de eerste terril te bedwingen. Na een stevige eerste klim nemen we een korte break en kijken we om ons heen. Als we even vlug tellen zien we al zes verschillende lijnen. Op deze plek zouden we ons al een hele dag kunnen vermaken. Ondertussen heeft Frederik al een aardig inschatting gemaakt van ons (technische) niveau. Aan de hand hiervan zal hij keuzes maken welke trails voor ons geschikt zijn. Er ligt namelijk voor ieder wat wils. We rollen rustig een afdaling in. De stenen ondergrond zorgt ervoor dat het bijna het hele jaar goed te rijden is. Het nadeel is wel dat het glad kan zijn als het geregend heeft, zoals vandaag… 

Gecontroleerd en met gepaste snelheid verkennen we de trails. Golvend rijden we over de wand van de steenberg. De omgeving is bezaaid met stenen en rotsachtige secties. Het felgroene mos geeft kleur op deze grijze dag. Regelmatig trotseren we een switchback, waardoor we ongemerkt hard werken aan onze technische vaardigheden. Bij lastige passages neemt onze nieuwe Belgische vriend de tijd om uitleg te geven. Een lastige drop durven we na wat tips van Frederik toch te nemen. In zijn woorden: ‘Als je hier kunt fietsen, kan je overal fietsen.’

Winterslag

Na nog wat mooie trails, vele hoogtemeters en een kudde hertjes gaan we door naar de volgende terril. Die van Winterslag. Via een singletrack door de Belgische jungle komen we onderaan de steenberg te staan. We fietsen langs een oud bord met daarop een kolenmijn, gemaakt van fietskettingen en een remschijf. Een mooi kunstwerk dat symbool staat voor de twee werelden die hier samenkomen. Om de toffe afdalingen te nemen moet er natuurlijk eerst worden geklommen. En dat is toch elke keer tussen de veertig en zestig hoogtemeters. ‘De terril straft altijd af’, roept Frederik ons toe. Hijgend en zwijgend trappen we achter hem aan. De paden zijn breed en we komen regelmatig wandelaars tegen. We zeggen elkaar vriendelijke gedag, terwijl hun gezichten uitstralen: die zijn niet wijs. Een gedachte die tijdens het klimmen ook regelmatig bij ons komt opzetten. 

Bovenop hebben we een mooi uitzicht over het gebied. We zien de andere terrils, de steenkolenmijnen en Beringen, waar je ook vet kunt mountainbiken. Een klein nadeel is dat een deel van het uitzicht wordt verstoord door lelijke, witte fabriekshallen. De eerste afdaling is een smal en snel enduropaadje. De ondergrond zorgt voor veel grip. Door het onregelmatige oppervlak is een fully geen overbodige luxe. De korte bochten in combinatie met de hoge vegetatie maken dat we elkaar regelmatig uit het oog verliezen. Toch zorgen de piepende remmen en kreten van plezier dat we elkaar in de gaten kunnen houden. Binnen een halve minuut staan we halverwege de berg. We besluiten nogmaals omhoog te fietsen, om aan de andere zijde af te dalen. Hier ligt een lange switchbackafdaling die geleidelijk aan naar beneden gaat. Hij wordt nergens echt steil, dus we kunnen lekker vaart maken. Wel met volledige focus, want de trail is maar veertig centimeter breed.

Hoewel er nog veel meer trails liggen, merken we dat onze bovenbenen beginnen te protesteren. Het bedwingen van de terrils vergt een goede conditie en we merken dat we foutjes beginnen te maken. Als een van ons de hendel van zijn achterrem breekt is dat een goed moment om de handdoek in de ring te gooien. De terril heeft ons afgestraft. Bij Frederik spuiten we nog even onze fietsen af en worden we verwend met een bak warme koffie en een schaal met winegums. Terug in de auto realiseren we ons dat deze spot, voor ons, nog dichterbij is dan de trails van Zuid-Limburg. Een ideale mogelijkheid om voor een dagje het buitenlandgevoel te ervaren. 

Tekst & Foto’s: André Deunhouwer 

Klik hier voor meer informatie over Waterschei en Winterslag, en een tof YouTube filmpje!

Up/Down magazine #1 2022 is uit, deze is te bestellen in de Soulwebshop! Voor meer Mountainbike nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl.  Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Up/Down en volg ons op Facebook en Instagram!