“YES, I’M AN ADDICT.”

Hello, my name is Juulski and I am an addict. My drug of choice? Poeder, pof, het witte goud, pow pow… natuurlijk niet het spul dat je snuift. Ik ben in ieder geval niet ‘in denial’. Dat schijnt stap 1 te zijn, maar ik ben wel zwaar verslaafd. Wat houdt dat in? De Dikke Van Dale zegt er het volgende over: “Een toestand waarin een persoon fysiek/mentaal van een gewoonte afhankelijk is. Als hij/zij deze stof/gewoonte toch moet loslaten, kunnen er ernstige ontwenningsverschijnselen optreden.”

Check, ik voldoe inderdaad aan deze criteria. Want wat is er mooier dan bovenaan een onverspoorde helling te staan en te weten dat jij de eerste bent die vol gas naar beneden gaat knallen, terwijl je beseft dat je eindelijk krijgt waar je zo lang naar hebt verlangd? Vol spanning drop je in, de sneeuw is licht, de eerste bocht, het is lekker diep, het eerste faceshot is binnen! De adrenaline giert door je lichaam, harder, meer, sneller, “Wat is dit perfect!” Eenmaal beneden wacht je op je skimaten en geniet je van hun lijn. Hun blik laat precies zien hoe jij je voelt en samen deel je dit moment. Dit is waar het allemaal om draait, dit is mijn ‘high zijn’ en om deze staat van ‘high zijn’ keer op keer te voelen, doe ik soms rare dingen.

Mijn vrienden kunnen inmiddels wel omgaan met mijn ‘merkwaardige’ gedrag. Er wordt niet meer moeilijk gedaan als ik op het strand de nieuwste White of Powder Magazine lees in plaats van de ‘Elle’. Ook feit dat er in mijn huis meer ski’s staan dan stoelen is algemeen bekend. Sterker nog, mijn omgeving lijkt tegenwoordig mijn verslaving zelfs te voeden. Collega’s lopen vanaf augustus vaker langs om te informeren wat mijn volgende plan is. Iedereen komt zijn mooiste reisverhaal met mij delen: vol trots vertellen ze over hun avontuur en ik zie de fonkeling in hun ogen. Ik knik een paar keer en luister braaf. Eenmaal uitgepraat zeggen ze meestal iets in de trant van: “Goh, jij hebt het eigenlijk best wel goed voor elkaar. Hoe doe je dat toch? Misschien zou ik dat ook eens willen…” Voor hen ben ik de ultieme levensgenieter, de vrijbuiter, degene die zorgt dat ze overal bij is. Voor mij is het inderdaad zo simpel, net zoals de Van Dale al zei. Ik kan niet anders, voor mij is het geen keuze, het is een oncontroleerbare behoefte geworden.

Alle mensen die nog twijfelen, die wel willen, maar genoeg redenen kunnen bedenken om niet te gaan, moeten de afweging maken: ben jij degene die dagdroomt over een halve meter vers, pillows en faceshots? Of ben jij degene die op maandagochtend stoked op kantoor zit na drie fantastische dagen poeder en dito platen?

Let op: de keuze is eenvoudig, de consequenties zijn echter vergaand. Je bent bij deze gewaarschuwd door een ervaringsdeskundige!

Julie Nieuwenhuys – Juulski heeft haar volgende reis alweer geboekt en laat ook komend seizoen een vaste baan en een goed salaris schieten voor nog meer dagen in de sneeuw en nachten in hostels met snurkende mannen.

Tekst: Julie Nieuwenhuys
Foto: Gilean Nolst Trenite