Een dag in koers met Ceylin del Carmen Alvarado

Ceylin del Carmen Alvarado (20) was afgelopen veldritseizoen dé rijzende ster bij de vrouwen. Ze werd Nederlands en Europees kampioen bij de beloften (onder 23 jaar) en won in dezelfde categorie met overmacht de eindklassementen van de wereldbeker en Superprestige. Alvarado pakte ook een bronzen plak op het wereldkampioenschap veldrijden, al was zij als topfavoriet bepaald niet tevreden over het resultaat. Wat volgt is het verslag van een winterse zondag in december, toen deze pas ontdekte ster in Zonhoven zelfs al schitterde op het podium bij de elite-vrouwen.

Bolletje ijs

Zodra de startlichten van kleur verschieten, flitst Alvarado weg en schiet als tweede renster het veld in. Op weg naar de put, die beroemde zandkuil met zijn steile afzink. Snel starten leerde ze als kind al. Elke week stond Ceylin samen met haar broertje Salvador te wachten op het snerpende fluiten van haar moeder. Nagenoeg surplace stonden ze dan naast elkaar, op een weggetje tussen de A16 en A38, niet ver van de Van Brienenoordbrug vandaan. Een perfect trainingsrondje van ongeveer 2 kilometer. Uiterst geconcentreerd wachten op het moment dat moeder Ramona op haar vingers floot. Elke keer opnieuw was het onvoorspelbaar op welke plek dat schelle gefluit zou klinken. Zodra Ceylin die harde fluittoon hoorde, vertrok ze zo snel als maar mogelijk was. Salvadors snelheid was tenslotte al van jongs af aan hét wapen van haar talentvolle broertje, en de strijd ging ergens om: finishte je als eerste bij de drie hoge sparrenbomen, de plek waar moeder Ramona stond, dan mocht je een bolletje ijs kiezen bij de ijscoman die elke avond met zijn ijskar door de straten van de Rotterdamse wijk Beverwaard reed.

Met een bolletje ijs neemt de teamgenoot van Sanne Cant en Mathieu van der Poel inmiddels geen genoegen meer. De gretige renster wil dit seizoen bij de beloften maar liefst drie kampioenstruien binnenslepen. De Europese kampioenstrui heeft ze al om haar schouders. Daar moeten de nationale driekleur en de regenboogtrui nog bij komen. Voor minder koerst Ceylin dit crossseizoen niet.

Wuivende palmbomen

De temperatuur schommelt in Zonhoven rond het vriespunt als de rensters voor de eerste keer de zandkuil induiken, om er even later met de crossfiets om hun schouders weer snel uit te klauteren. Het kwik zal vandaag in haar geboorteplaats maar liefst de 32 graden Celsius aantikken. Ceylin is geboren in Cabrera, een kustplaats in de Dominicaanse Republiek met zilverwitte stranden en hoge palmbomen. Met gemiddeld 255 dagen zon per jaar zou Cabrera perfect passen bij de reclameslogan van de teamsponsor: ‘Naar de zon met Corendon’. Maar de touroperator van vliegvakanties vliegt niet op de Dominicaanse Republiek. In Cabrera leerde Ceylin fietsen op haar roze-witte fietsje en liep ze met haar vaste vriendinnetje vanuit hun achtertuin zo het strand op.

Op vijfjarige leeftijd verliet ze samen met haar moeder en broertje voorgoed de Caribische kust en vertrok ze naar Nederland, waar haar vader al vanaf zijn 15e jaar woonde. Sporten in de sneeuw, kou en modder deed Ceylin voor het eerst in de wedstrijdkleding van Rotterdam Atletiek. Ongeveer 10 jaar moet ze zijn geweest toen ze meedeed aan een veldloop in Spijkenisse. Ambitieus als ze toen al was, liep ze goed gepositioneerd in de kopgroep. Toch stapte ze plotseling uit de wedstrijd. Door de kou bevangen, riep ze huilend tegen haar moeder dat ze nooit meer aan atletiek zou doen. Ceylin hield woord. Enkele maanden later reed ze bij de Rotterdamse wielervereniging RWC Ahoy op haar eerste racefiets, een groen-witte Koga.

Het briefje

Zo’n 160 kilometer noordwestwaarts van Zonhoven bekijkt Wim Verhagen aandachtig de live uitzending. Vanuit zijn behaaglijk warmgestookte twee-onder-een-kap woning in ’s Gravendeel kan hij als trainer de verrichtingen van Ceylin perfect volgen. Verhagen ziet zijn pupil behendig langs de Britse Nikki Brammeier sturen, die op onfortuinlijke wijze voorover tuimelt. Brexit voor Brammeier. Als niet veel later Annemarie Worst ook een flinke schuiver maakt, weet Verhagen dat een podiumplek voor Ceylin binnen bereik komt.

Vijf jaar geleden keek Verhagen haar voor het eerst in de ogen. Ceylin wilde graag lid worden van zijn talentengroep. Om te bevestigen dat het haar menens was, legde ze een briefje op zijn keukentafel. Dat briefje heeft Verhagen nog steeds. Naast de rode kantlijn had Ceylin in keurige blokletters tien doelen opgeschreven. Onder de hoofddoelen had ze een streep gezet: ‘Districtskampioenschap winnen, Nederlands kampioen worden en mezelf in de kijker rijden voor het EK.’ Onderaan het briefje beschreef ze haar ‘trainingswil’. Ze was nog maar 16 jaar, maar wat een wilskracht straalden haar bruine ogen toen al uit.

In de maanden daarna zag Wim Verhagen geregeld tranen in die ogen staan. Verhagens eerste daad als trainer was haar verbieden om haar koersfiets aan te raken. Drie tot vier maanden absolute rust was het trainingsschema dat Ceylin kreeg voorschreven. Ceylin herstelde slecht van een knieblessure die ze had opgelopen bij een val in een klimwedstrijd in Ulestraten. Een blessure die het vervelende sluitstuk vormde van een serie aan lichamelijke ongemakken die Ceylin als tiener in korte tijd over zich kreeg gestort, waaronder de ziekte van Pfeiffer en een longontsteking.

#Godgrateful

Ceylin heeft in totaal bijna anderhalf jaar niet goed kunnen trainen. Het was haar grootste beproeving, maar achteraf bezien ook de beste mentale training die Ceylin ooit heeft gehad. Al weet haar trainer nog altijd niet dat zij zich niet helemaal aan zijn voorschriften hield. Na 2,5 maand kon ze de drang om te koersen niet langer weerstaan. Stiekem deed ze mee aan een regionale wedstrijd. Ze werd ongetraind derde.

Ceylin moet vandaag flink doorbijten om als jonge belofte tussen de oudere eliterensters de derde plaats zeker te stellen. Moeder Ramona ziet op het grote scherm dat Ceylin op het snelste gedeelte van het parcours aan het elastiek zit achter wereldkampioene Sanne Cant en de Texelse Denise Betsema. Op haar gevoerde grijze laarsjes snelt ze naar de dranghekken zodra Ceylin weer passeert en tettert haar dochter temperamentvol in het Dominicaans-Spaans toe: ‘Tú puedes! Jij kunt het! Filipenses 4:13!’ Als oud-leerling van De Passie, school voor evangelisch en bijbelgetrouw onderwijs, weet Ceylin precies op welk bijbelvers uit het Bijbelboek Filippenzen haar moeder doelt: ‘Ik ben tegen alles bestand door Hem die mij kracht geeft.’

Op Facebook en Instagram plaatst Ceylin met regelmaat de hashtag #GodGrateful onder haar foto’s. De nabijheid van God is in Ceylin’s leven even vanzelfsprekend als die van haar fiets. Al heeft ze vanwege de wedstrijden op zondag geen tijd om naar een kerk te gaan, en luistert ze liever ook niet naar die trage, langdradige christelijke liederen. Er moet wel gedanst kunnen worden. Haar playlist vult ze met de dancemuziek van Avicii en met opzwepende nummers als Eye of the Tiger van Survivor.

Modder maakt iedereen gelijk

Luc Verlinden, voorzitter van de supportersclub van Ceylin en Salvador Alvarado, is alvast op de grashelling naast de finish gaan staan op het moment dat de rensters nog één ronde moeten rijden. Een Vlaamse supporter met een pluche rendiergewei op haar hoofd, neemt een foto van de supportersvlag die Luc draagt. Op het dundoek staat een levensgroot portret van Ceylin. ‘Wat een lekker ding is het toch, of niet?’ mompelt de vrouw tegen de man naast haar.

‘Voor dat meiske wil ik een supportersclub oprichten, zij gaat een groot kampioen worden’, riep Verlinden twee jaar geleden tegen zijn dochter Melissa toen hij Ceylin voor het eerst snel en stijlvol voorbij zag crossen tijdens de Brico Cross in Geraardsbergen. Afgelopen voorjaar organiseerden ze voor het eerst een fandag met broer en zus Alvarado. Het moet een jaarlijks terugkerende traditie worden. In de ogen van de Verlindens was hiervoor maar één plek geschikt: café Jong Jut in het Belgische Koningshooikt, het café waar alleen de allergrootsten met gejuich onthaald worden. Fabian Cancellara bijvoorbeeld, die er na zijn overwinningen in de Ronde van Vlaanderen werd gehuldigd.

Als Ceylin na de finish van haar Canyon-crosser stapt, verschijnt er kort een grimas op haar gezicht. Ze stretcht haar rug en stapt daarna met een gulle lach de verzorgingstent in. Ze is eerste geworden bij de beloften, maar nog indrukwekkender is haar derde plaats overall. Moeder Ramona maakt met een snoetenpoetser het gezicht van haar dochter schoon en tovert haar bruine huid langzaam weer tevoorschijn. Al die bemodderde gezichten na een cross, een prachtig beeld vindt Ceylin dat. Modder is voor Ceylin de grijze smurrie die iedereen gelijk maakt. Respectloze reacties op haar huidskleur kwam ze helaas al wel tegen in het ‘witte wereldje’ van de cyclocross, maar haar herinneringen daaraan laat ze graag onder een dikke laag blubber verdwijnen.

Schoon schip

Vader Rafael Alvarado heeft geen tijd om de prijsuitreiking te volgen. Als Ceylin achter Cant en Betsema soepeltjes het trappetje richting het podium op huppelt, is hij vanuit de verzorgingspost al naar hun zwarte Volkswagen Transporter gelopen om Ceylin’s crossfietsen schoon te spuiten. Rafael Alvarado werkt doordeweeks als timmerman, maar voelt zich steeds vaker fietsenmaker. Zijn zwart-gele gereedschapstas raakte langzamerhand steeds voller met fietsgereedschap. Bovenop de hamer, nijptang en het meetlint liggen nu een blauwe spuitbus met kettingolie, een cassetteafnemer en een draagbare luchtcompressor. Hij is zuinig op het materiaal, maar nog zuiniger op de gezondheid van zijn kinderen. ‘We moeten ze wel heel houden, Wim’, had hij onlangs nog tegen trainer Verhagen gezegd. Juist nu zijn dochter vanwege haar goede resultaten een profcontract heeft gekregen, wil hij ervoor waken dat Ceylin te grote stappen moet gaan zetten.
Het is al donker als het gezin Alvarado langs de zuidoever van de Nieuwe Maas rijdt. Aan de noordoever ligt een replica van de ark van Noach te wachten op een reis naar het buitenland.

Ze zijn bijna thuis. Als vader Rafael de scherpe bocht van de Beverwaardseweg heeft genomen, zet hij de zwarte bus stil voor Snackbar Schoon Schip. Ceylin loopt naar binnen terwijl ze de koptelefoon van haar oren plukt. ‘Frietjes met ketchup én twee kroketten’, bestelt ze lachend. ‘Die heb ik vandaag wel verdiend!’

Dit artikel komt uit Wielrenblad #1 2019. Voor meer wielren nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven en vijf keer per jaar het mooiste Wielren magazine op de mat hebben liggen? Klik dan nu hier en word abonnee van Wielrenblad!