Tussen de Wielen – De Wedrenners: een uit de hand gelopen fietsgroepje
Tussen de Wielen is terug van weggeweest! Onze vaste lezers kennen ongetwijfeld nog deze rubriek waarbij we een rondje meefietsen met bekende en beruchte fietsgroepen. Vandaag zijn we neergestreken in een van de oudste steden van Nederland, Nijmegen. We gaan vanavond mee met de Wedrenners, tevens een van de oudste vrijblijvende fiets- en trainingsgroepen die Nederland rijk is.
Tekst: Merlijn Spenkelink – Beeld: Marc Heijnen, Roelof de Jongh, Paul Klaassen, Wim Heezen
Marc Heijnen is al ruim dertig jaar lang de drijvende kracht achter de Wedrenners. Wat op een normale dinsdagavond in 1991 begon met slechts vijf wielrenners is in de loop der jaren uitgegroeid tot een vaste waarde in het Nijmeegse wielerlandschap, waarbij honderden fietsers op dinsdag en zondag mee fietsen. Waar het vroeger een bonte verzamelingstalen fietsen met commandeurs was, is het tegenwoordig carbon dat blinkt in de avondzon als we op het Vierdaagseplein aankomen. De grote groep wielrenners die hier staat is een dwarsdoorsnede van de hele community: er staan wedstrijdrenners, gesoigneerde hipsters met tattoos en baarden, clubrenners, rustige toerders en alles daartussen.
Vrijblijvend
Je zou zeggen dat dit niet allemaal bij elkaar in een groep kan, en dat is ook zo. Daar hebben ze bij de Wedrenners wat op verzonnen: zevertrekken in verschillende groepen gebaseerd op snelheid. De A1 is de snelste groep vol wedstrijdrenners, bij de A6-groep kan je lekker rustig mee bollen. Het mooie aan deze opzet is de vrijblijvendheid. Je kan zelf kiezen met welke groep je meegaat, en als je het tempo toch te hoog vindt laat je je gewoon afzakken naar de volgende groep. En daar stopt de vrijblijvendheid niet. Er is ook geen clubkleding, dus je mag bij de Wedrenners gewoon lekker je favoriete shirtje en bibshort aantrekken.
Ondanks dat er verschillende groepen zijn, gaan ze wel altijd over dezelfde route. Dat zorgt voor een stuk veiligheid: vrijwel iedereen kent de route en men kan zo goed rekening houden met situaties. Ook is het uitermate praktisch, het scheelt veel routes bouwen en je kan je makkelijk laten afzakken naar een langzamere groep. De route op dinsdag is ongeveer 54 kilometer lang en gaat vanaf Nijmegen via de rustige Ooijpolder snel Duitsland in, waar de wegen rustig genoeg zijn om met grotere groepen te rijden. Het is een glooiende route met een paar venijnige klimmetjes, die eindigt in Berg en Dal bovenop de bekende Oude Kleefsebaan, een mooi lopende klim.
Geschiedenis
Vergeleken met de eerste dinsdag in 1991 waarin Marc Heijnen met vieranderen op pad ging is er natuurlijk veel veranderd: “Tegenwoordig kom je via sociale media veel gelijkgestemden tegen en spreek je makkelijk af om een rondje te fietsen. Vroeger was dat een ander verhaal, en dat is een van de redenen waarom ik de Wedrenners ben begonnen. Destijds hing ik meerdere keren de stad vol met flyers die ik op mijn typemachine had gemaakt, waarop de startplek en -tijd stond.” En dat werkte, al snel stond er een twintigtal renners aan de start en was de Wedrenners een feit.”
Het aantal deelnemers bleef door de jaren heen gestaag groeien, wat ook al snel resulteerde in niveau verschillen onderling: “Al vrij snel zijn we de groep toen gaan opsplitsen in twee verschillende groepen. Zo kon men in zijn eigen tempo meefietsen en was het voor iedereen toegankelijk.” En hoe meer mensen meefietsten bij de Wedrenners, hoe meer groepen er kwamen. Tegenwoordig rijden er in totaal soms wel meer dan tien groepen weg, in snelheden variërend van gemiddeld dertig per uur tot aan dik veertig.
Vlammen in de polder
De naam Wedrenners komt van het gelijknamige plein De Wedren. In Nijmegen een bekende locatie omdat dit tevens de start- en finishplek is van de wereldberoemde Nijmeegse Vierdaagse, maar het kent daarnaast nog wat wielergeschiedenis. Aan het begin van de twintigste eeuw hebben hier een wielerbaan en een paardenrenbaan gestaan; de benaming daarvoor was destijds wedrenbaan.
Als we de Wedren op rijden is het al mooi druk. Er staan misschien wel honderd fietsers gezellig met elkaar te praten, terwijl Marc vanaf half zeven de verschillende groepen laat verzamelen en vertrekken. Wij laten de snelste groep even voor wat het is en gaan met de A2 mee. Dit is direct ook de grootste groep en moet in drieën worden gesplitst om de groepen qua aantallen veilig te houden. Terwijl we de stad uit rijden maken we nog een praatje met wat mensen, maar als we eenmaal in de Ooijpolder zijn gaat het gas er flink op; deze rustige en overzichtelijke wegen bieden de ruimte om met dik veertig in het uur rond te rijden.
En met de flinke westenwind in de rug worden die snelheden ook ruimschoots gehaald. De A2 mag dan wel niet de snelste groep zijn, maar er fietsen meer dan genoeg kleppers rond. Na een kilometer of vijftien vinden we het ook wel genoeg geweest en besluiten we ons af te laten zakken naar de volgende groep.
Reichswald
In de A3-groep is het toch een stukje rustiger fietsen. Snel gaat het nog steeds, maar er lijkt wat meer structuur in deze groep te zitten. Er wordt beter gedraaid en ook de communicatie met betrekking tot obstakels is hier nog wat duidelijker, niet onbelangrijk in een groep. We zijn ondertussen al Duitsland in gereden en we slingeren over mooie landweggetjes door het Duitse polderlandschap, hier de Düffel genaamd. We gaan om Kranenburg heen en rijden via het plaatsje Frasselt het Reichswald binnen, een donkergroen Duits bos waar je je vooral op de gravelbike heerlijk kan uitleven. Tot 2013 ging de route hier nog over de korte, steile Geldenberg, dwars door het heuvelachtige Reichswald, maar het wegdek is ondertussen te slecht om er nog met grote groepen overheen te gaan.
Wat later passeren we de bekende Kartenspielerweg, eveneens een prachtig stuk door het Reichswald, dat onder de locals erg bekend is. Een glooiende, loodrechte weg van zo’n vijf kilometer lang waar auto’s niet mogen komen is de perfecte plek om flink gas te geven. Hoewel het een mooie weg is slaan we deze over en we gaan met de A3-groeplangzamerhand weer richting Nederland, waar de St. Jansberg op ons wacht.
Heuvels
Het laatste gedeelte van de route is het meest heuvelachtig en wordt afgetrapt met de korte maar steile St. Jansberg. En hoewel de groep de hele rit goed draait komt hier toch het koersinstinct naar boven en zien we een aantal aanvalletjes, de top als eerste bereiken blijft toch een erekwestie. Dat niet iedereen even snel boven is valt meteen op als we achter ons kijken: de groep is volledig uitgerekt en versplinterd. Na een klein stukje afdaling wordt er netjes op elkaar gewacht. Als we van achteruit “Compleet!” horen trekt de groep zich langzaam weer opgang.
Langs de Duitse grens zetten we koers richting Nijmegen. We rijden het laatste stuk van de route met de A4-groep mee, een mooie groep, waar men duidelijk vaker met elkaar rijdt. Zoals bij eigenlijk elke groep het geval, is het een mooie mix van jong en oud: sommigen rijden al vanaf de beginjaren mee met de Wedrenners, terwijl anderen pasdankzijde coronapandemie de fiets hebben ontdekt.
Eeuwig opscheprecht
Natuurlijk is er bij de Wedrenners ook een denkbeeldige finish. “Trek ergens een streep en je hebt een wielerkoers”, hoorden we ooit eens iemand zeggen, en dat kunnen wij niet ontkennen. Deze streep ligt in dit geval bij het plaatsnaambordje van Berg en Dal, bovenaan de Oude Kleefsebaan. Een lange en gelijkmatige klim die het perfecte decor vormt voor een mooie finale. Met een flinke tegenwind is het niet evident om vroeg aan te gaan, maar toch zien we al een paar demarrages en renners die even voor de groep uitrijden. Zelf wachten we onze kansen nog even af, maar als het wat steiler wordt wagen we toch een poging. Even rijden we voor de groep uit, alleen blijkt de klim langer dan gedacht. Als we met de streep in zicht nog even omkijken zien we renners die de klim beter hebben gedoseerd snel terugkomen en ons voorbij schieten, op weg naar het eeuwige opscheprecht over de bordjessprint.
Bovenaan staat een flinke groep wielrenners nog uit te hijgen en na te praten. De verschillende groepen mengen meteen weer onderling en iedereen maakt nog even een praatje. De een schept op over zijn aanval op de slotklim, terwijl de ander het al heeft over het biertje op het terras. Dat biertje klinkt ons als muziek in de oren.
Mee fietsen?
Heb jij na het lezen ook zin gekregen om op je fiets te springen en mee te rijden? Dat kan natuurlijk, de Wedrenners is voor iedereen toegankelijk. Via de site kan je je opgeven, en als je je bij de eerste keer nog even meldt bij Marc Heijnen kan je aansluiten bij een groep naar keuze. Zorg er wel voor dat je de afspraken die zijn gemaakt even op de site leest, zo kom je optimaal voorbereid aan de start.
Woon je nou niet in de buurt? Dit soort vrijblijvende fietsgroepen zien we in steeds meer steden terug. Dus vraag eens rond bij je wielervrienden of lokale fietsenmaker, en wie weet kan je vanuit je eigen omgeving ook elke week met een leuke groep op pad.
Afspraken
Ondanks dat de Wedrenners een vrijblijvende groep is, zijn er weldegelijk afspraken om de veiligheid te waarborgen. Zo moet je je als nieuwe deelnemer eerst via de mail aanmelden, en wordt er na een klimmetje gehergroepeerd. Maar ook meer basale dingen, zoals een helm dragen, zorgen voor goede banden en het waarschuwen van elkaar, staan vermeld. Je kan de volledige lijst vinden op de site van de Wedrenners.
Dit artikel is afkomstig uit Wielrenblad #3 2022. Losse uitgaven van Wielrenblad kun je bestellen in de Soul Webshop. Voor meer informatie over de Wedrenners kun je terecht op de website.
Wil je meer wielrennieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Wielrenblad en volg ons op Facebook en Instagram!
