Gespoeld door mega golf in Bigbury
‘Daar moet je sowieso niet heen’, zeiden we tegen elkaar terwijl we naar de masthoge golven keken die braken bij de riviermonding. Het was een stormachtig herfstdag in Bigbury, aan de zuidkust van Engeland. Met z’n drieën waren we er met onze kleine Renault 5 naartoe gereden, boardjes op het dak, masten, gieken en zeilen als mikadostokjes tussen ons in. Terwijl de wind om m’n oren floot tuigde ik mijn nieuwe 4,0 op, verdiend met surfles geven in Turkije. Aan de waterkant keek ik nog eens uit over de woeste Atlantische Oceaan. Bij die riviermonding blijf je inderdaad maar beter weg, dacht ik, voordat ik mijn zeil dichttrok, de branding door naar buiten.
Een kwartiertje later lag ik precies waar ik niet wilde zijn, waterstartend na een mislukte gijp. De sterke stroming zorgde ervoor dat ik niet omhoog kon komen; telkens als ik bijna op de plank stond werd ik terug achterover geduwd. Ineens werd het donker. Grappig, de zon wordt geblokt door de golven, dacht ik nog. Toen ik omkeek en de gigantische roller zag die op het punt stond bovenop me te breken kon ik de lol er niet meer van inzien. Tijd voor paniek had ik niet, het was een kwestie van diep inademen en incasseren.
Nog nooit was ik gespoeld door zo’n grote golf. Ik werd alle kanten opgetrokken en wist niet wat ik meemaakte – een soort combinatie van overreden worden door een bulldozer en een rit op een dolle stier. Happend naar adem kwam ik boven, precies op tijd voor een korte ademteug met uitzicht op golf nummer twee. Krak, daar ging m’n mast. Golf drie en vier knakten mijn zelfvertrouwen, maar net toen ik op het punt stond te denken dat dit weleens slecht af zou kunnen lopen, kwam ik weer boven.
Een snelle afweging: zeil loskoppelen en terug peddelen? Ik kreeg liever nog een paar golven om mijn oren dan dit gloednieuwe tuigage – inclusief carbongiek, een unicum in die tijd – op te moeten offeren. Nog een paar keer werd ik gespoeld, maar hoewel de schrik er goed in zat was het ergste er inmiddels wel af. Na een half uur zwemmen voelde ik weer zand onder mijn voeten. Uitgeput strompelde ik het strand op; ik had het gered.
De moraal van dit verhaal? Geen moraal dit keer. Gewoon een sterk verhaal, zoals elke windsurfer er wel eentje heeft. En daarvoor hoef je echt niet gespoeld te worden door een grote golf. Sterke verhalen zijn overal te vinden, van Noordzee tot grindgat.
Voor meer Windsurf nieuws, windsurfen, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu Windsurf magazine en wordt abonnee van Motion #2 en volg ons op Facebook en Instagram!
