OFFGRID GRAVEL SERIES LIMBURG

HEUVELS VOL GRAVEL

Zuid-Limburg staat bij zowel racefietsers als mountainbikers bekend als een van de beste fietsplekken in Nederland. Betekent dit dat je hier voor je dagelijkse hoeveelheid gravel ook goed aan je trekken komt? Om dit te onderzoeken reden Merlijn Spenkelink en zijn vrienden de eerste editie van de Offgrid Gravel Series, een serie van drie graveltochten verspreid door het jaar, in de heuvels van Zuid-Limburg.

Het is een vroege zondagochtend. Niet alleen omdat de wekker al ruim voor zeven af is gegaan, maar ook omdat de klok afgelopen nacht is verzet. Buiten is het nog donker, maar in de verte kraait er al een Limburgse haan. Samen met twee vrienden, Thanas en Jan, ben ik een dag van tevoren afgereisd naar het zuiden. Als we rond half negen bij de start aankomen voelt de zon al heerlijk op onze gezichten. Het belooft een mooie dag te worden. Ik spreek Lars, van Toma Cycles, en hij heeft een mooie Specialized Diverge voor mij klaarstaan. Een echte gravelbike met een simpele Shimano Sora-groep en natuurlijk schijfremmen. Dat laatste is geen overbodige luxe in dit heuvelland waar veel technische en steile afdalingen verscholen liggen.

Terwijl we staan te wachten bij de start komen we een oude bekende tegen; Alex. Hij blijkt vanuit Arnhem te zijn afgereisd naar Zuid-Limburg. De start gebeurt gezamenlijk in twee groepen, zo’n vijf minuten na elkaar. Doordat iedereen tegelijk start kan het eerste stuk van de route worden afgezet en is er zo min mogelijk overlast door de Gravel Series. Met z’n vieren starten we in de eerste groep. Het eerste gedeelte gaat in dalende lijn. In een soort van peloton maar dan op gravel, rijden we in een heerlijk tempo de eerste lus door het prachtige landschap van Eijsden-Margraten.

Koersinstinct

Na zo’n 20 kilometer, vlak voor de Belgische grens, ligt het eerste Strava-segment. Met afzetlint is er in een weiland een technisch stukje afgezet wat sterk doet denken aan een veldrit, iets wat wij allemaal in de winter ook doen. Hierdoor kickt het koersinstinct bij iedereen direct in, en gaat de gashendel vol open! Ik merk dat ik de benen vandaag niet heb, en geef al vrij snel op. Jan daarentegen vlamt het hele segment vol door en niet zonder resultaat: hij pakt de KOM op het eerste segment.

Na het segmentje volgt de eerste ravitaillering waar we met z’n allen hergroeperen. Hier worden ook al wat laagjes en beenstukken uit gedaan. De zon begint zijn werk te doen en de temperaturen lopen heerlijk op. Als we verder gaan, rijden we eigenlijk direct België binnen. De route loopt voor bijna de helft door de Voerstreek in België en de organisatie doet de naam Crossborder Cycling op deze manier eer aan. Via mooie slingerende wegen komen we in een bos terecht, waar we over een kleine singletrack langzaam steeds meer omhoog fietsen. Het is hier heerlijk fietsen, maar de zuigende kleigrond en de stijgingspercentages die bijna onopgemerkt steeds verder oplopen zorgen ervoor dat dit geen gemakkelijke klim is. Als we naar rechts draaien, zien we ook nog eens een enorme muur voor ons. Met minstens 20 procent slepen we onszelf omhoog. Stiekem ben ik toch wel blij met het miniverzetje van 32-32 wat ik kan draaien op deze fiets.

De Voerstreek

De Voerstreek is absoluut wat grilliger dan Zuid-Limburg, dit geldt met name voor de heuvels aan de Belgische kant van de grens.
Zoals het wegdek vaak slechter is bij onze zuiderburen, zo zijn de gravelwegen dat ook. Grove karrenpaden recht tegen heuvels aangelegd zonder dat er gekeken wordt hoe steil het is. Deze wegen worden normaal alleen door de boeren gebruikt en liggen vol met modder, keien en gaten. Ik ken kasseistroken die er beter bij liggen. Omhoog zijn deze groads – een verbastering van gravel en road – prima te doen. Naar beneden is een ander verhaal en we stuiteren soms bijna van onze fietsen af. Voorvering zou geen overbodige luxe zijn. Om de tocht wat avontuurlijker te maken zijn er in de afdalingen verschillende singletracks en technische stukken opgenomen om je stuurvaardigheid eens goed op de proef te stellen. Vooral op deze stroken ben ik erg blij met de schijfremmen op mijn Specialized Diverge.

De route is dan ook uitdagend te noemen. Veel uitdagender dan we in eerste instantie hadden verwacht, maar het geeft wel echt een kick om op een gravelbike technische mountainbike-afdalingen te pakken. Het heet niet voor niets de Offgrid Gravel Series; veel weggetjes zijn een kruising tussen gravel en singletrack, en dus ook niet op de kaart terug te vinden.

Lek, lek en nog eens lek

Helaas hebben we de hele tocht te kampen met een groot obstakel: lekke banden. De belangrijkste reden hiervan is de overal net gesnoeide meidoorn. Verschillende gravelstroken liggen bedekt met de scherpe doorns van deze boom en dit resulteert in een waar slagveld. Maar ook het grove karakter van het Belgische gravel eist zijn tol. Binnen een half uur heeft onze groep drie lekke banden: twee voor Thanas en eentje voor Alex. Gelukkig blijft meer pech ons bespaard en hebben we genoeg binnenbandjes bij ons. Anderen zijn helaas niet zo gelukkig; we horen achteraf verhalen van tubeless setups die er ook niet tegen bestand zijn. Eén pechvogel had maar liefst acht lekke banden. Naast extreme gravel, lekke banden en technische afdalingen zitten er nog een aantal obstakels verstopt in het parcours. Vlak na de tweede ravitaillering komen we op een smalle singletrack, waar we op het eind vrij abrupt in de remmen moeten… een trappetje! Met onze cross-achtergrond natuurlijk geen probleem. Verderop op de route komen we nog meer trappetjes tegen en er is zelfs nog een klein draaihek waar we met ets en al doorheen moeten.

Ondertussen zijn we weer in Nederland aangekomen en via Slenaken gaan we op de altijd mooie Loorberg omhoog naar Heijenrath. Hier duiken we weer een aantal mooie gravelstroken op, dwars door boerenakkers en mooie stukjes bos heen. In een van deze stukjes bos ligt misschien wel de grootste uitdaging van de dag. Een steile en smalle afdaling met een aantal flinke drops ertussen. Ondanks dat we allemaal goed kunnen crossen, en Jan zelfs een meer dan goede mountainbiker is, besluiten we hier toch maar voorzichtig overheen te lopen. Dit is voor een gravelbike misschien wel té extreem.

Eenmaal aangekomen bij de finish hijgen we allemaal flink na. Dit is absoluut niet wat we ervan hadden verwacht, maar erg vinden we het niet. Het was een heerlijke uitdagende tocht die zorgt dat je dingen doet die je normaal nooit zou doen. De Offgrid Gravel Series is een grensoverschrijdende tocht die ik iedereen met een avontuurlijke fietsinborst zou aanraden.

Strava-competitie

De Offgrid Gravel Series is niet alleen een toertocht, maar er zijn ook twee Strava-segmenten uitgezet waarop je een tijd neer kan zetten om opgenomen te worden in het klassement. De winnaar krijgt een echte leiderstrui en beker, die hij/zij (er is zowel een dames- als een herenklassement) tijdens de volgende editie van de Gravel Series mag dragen. De segmenten zijn uitgezet op privéterrein waardoor je veilig vol gas kan fietsen, zonder de veiligheid op de openbare weg in gevaar te brengen.

Tekst: Merlijn Spenkelink

Foto’s: Merlijn Spenkelink & Wegmeesters

Meer lezen?

Dit artikel is afkomstig uit Wielrenblad #2 2018. Word abonnee van Wielrenblad zodat je het nieuwste magazine als eerste ontvangt en geen artikel meer hoeft te missen. Losse uitgaven van Wielrenblad kun je ook bestellen in de Soul Webshop. Digitale uitgaven kun je uiteraard terug vinden in de Soul Kiosk App, zodat je Wielrenblad ook via tablets of smartphones kunt lezen.