Trans Nederland Noord-Zuid

Een rekening vereffend 

Bas Rotgans is een a-typische wielrenner. Hij begon op de MTB, stapte (deels) over naar de weg, maar heeft nog nooit met banden smaller dan 28 millimeter gereden. Hij rijdt niet hard, maar wel lang. En liefst onverhard. Hij nam deel aan beruchte bikepackingraces en rijdt in dergelijke tochten altijd tubeless. Bas deelt zijn kennis graag en is eigenaar van Wheelrunner, een ‘Atelier for Cycling‘ in Amsterdam.  De Trans Nederland Noord-Zuid (TNNZ voor intimi) was me eerder al tot twee maal toe ontglipt. De eerste keer in 2015, nadat we met een klein groepje verzandden in een zomerstorm die ons halverwege deed afstappen. De tweede keer was in 2018, nadat op nagenoeg hetzelfde punt mijn motivatie brak. Toen Laurens ten Dam en Stefan Bolt in hun podcast luisteraars aanmoedigden de Dirty Kanzelled te rijden, viel bij mij opeens het kwartje. In de podcast werd de focus gelegd op de meer bekende afstanden van Dirty Kanza, namelijk de 100 en 200 mijl. Vanuit mijn voorliefde voor lange afstanden, had ik al eens op de site van Dirty Kanza naar de Dirty Kanza XL zitten kijken. 350 mijl met een cut-off van 36 uur. En laat 350 mijl nu precies de afstand van TNNZ zijn: 560 kilometer! Dit was een teken van hogerhand, het was tijd dat ik mijn uitstaande rekening met de TNNZ eens ging vereffenen.  De TNNZ start op de Noordkaap in Groningen, het noordelijkste punt van vasteland Nederland, en finisht op het Drielandenpunt. Zodoende belandde ik in een gekke spagaat tussen deelnemen aan de #dirtykanzelled en mijn eigen strijd met de TNNZ. De snelste tijd tot dan toe op de TNNZ was iets van 42 uur en het terrein is uiteraard iets anders dan de rollende heuvels van Dirty Kanza. Desondanks nam ik die 36-uurs finish als doel om naar toe te werken. 

De start

En dan is het zover. Nadat ik op vrijdagavond mijn fietswinkel dichtdraaide (en op Instagram had aangekondigd dat we zaterdag dicht zouden blijven), kon ik met vrind Pieter Frank meerijden naar Groningen. Hij ging vissen, ik ging fietsen. Van daar moest ik nog veertig kilometer fietsen naar het daadwerkelijke startpunt. Ik kroop om kwart over één ‘s nachts mijn slaapzak in, onderaan de dijk waar het Noordkaap-monument staat.  De wekker had ik zo gezet dat ik kon inpakken en precies om zes uur ‘s ochtends zou kunnen starten, net zoals alle andere deelnemers van Dirty Kanzelled. Bij het krieken van de dag stonden er een paar schapen in mijn gezicht te blaten! Ze wisten niet wat ze aan moesten met dat gekke figuur in hun weiland. Na het opstaan werd al wel meteen duidelijk: het zou een prachtige dag worden. Precies om zes uur ging ik fietsen, over de dijk richting Eemshaven. Met een waterig zonnetje in mijn gezicht en de slaap nog in mijn ogen. Er zijn idealere manieren om te beginnen aan zoiets. Maar al gauw kwam ik in het ritme. Fietsen, eten, muziek en podcasts luisteren. Gewoon uren maken en kilometervreten. Dorpen vlogen voorbij, ik sloeg hier en daar wat eten in, wat nog best moeilijk was door de vele sluitingen in verband met corona, en genoot van het gevoel om onderweg te zijn. Ik wist in grote lijnen wat me die dag te wachten stond, dit stuk had ik immers al twee keer gereden. Ik reed in mijn eentje en uiteindelijk is dat toch het beste recept om snel te bewegen, aan een paar landmarks kon ik merken dat ik vér voor lag op de andere keren dat ik er had gereden.  Lange afstanden rijden is voor mij ook veel hoofdrekenen. Als ik zoveel uur over dat stuk doe, dan zou ik zo laat daar kunnen zijn. En als ik daar dan ben, dan zou ik het kunnen redden om héél voorzichtig te kunnen denken aan finishen rond die-en-die tijd. Dat werk, maar dan maal honderd. 

Slaapgebrek

Ik belandde rond middernacht op de mountainbikeroute van ‘s Heerenberg en vervloekte de steile klimmen en ruige afdalingen, midden in de nacht. De kids die ergens op een parkeerplaats aan het zuipen waren, moeten trouwens ook de schrik van hun leven hebben gehad.  Rond drie uur ‘s nachts reed ik na de Duitse stad Kleve ergens door een bos, er waren een paar bomen omgevallen en de route op mijn gps kon me niet helpen. De mist in mijn hoofd trouwens ook niet. Slaapgebrek en intense vermoeidheid begonnen hun tol te eisen, en ik kon op dat moment niet meer verzinnen hoe ik hier tussenuit moest komen. Ik was al 21 uur aan het fietsen en had ongeveer 350 kilometer afgelegd. Ik rolde mijn slaapzak en matje uit voor anderhalf uur rust. Met mijn gehoofdreken had ik berekend dat een 36-uurs finish, ‘s avonds om zes uur nog te doen zou moeten zijn. Krap, maar te doen.  Toen ik om vijf uur weer op de fiets kroop, begon het al een beetje licht te worden. Nét licht genoeg om in een oogopslag te zien waar ik de avond ervoor niet uitkwam. Ik moest gewoon even een grote slinger om die bomen maken. Inmiddels was mijn water op en lukte het me maar niet om in het verstilde Limburgse landschap ergens een kraantje te vinden. Gewoon doorrijden, de oplossing komt vanzelf wel. De paar uur onderaan de dijk bij de start, aangevuld met de anderhalf uur slapen in het Duitse bos, waren natuurlijk lang niet genoeg om helder te blijven en de zogenaamde sleep monsters begonnen hun kop op te steken. De gekke dingen die in je hoofd gebeuren bij een groot gebrek aan slaap. Hallucinaties bleven weg, maar ik was heel erg vaag in mijn hoofd, en kon me stukken die ik zojuist had afgelegd niet meer herinneren. Een vriendelijke mevrouw die ik tegenkwam toen ze haar hond uitliet, vroeg me hoe ver ik die dag al had gereden. Toen ik zei ‘420 kilometer’, nam ze me mee naar huis en gaf ze me een kopje koffie.  Het recreatiegebied Maasduinen was een soort hamsterbak van kleine paadjes waar ik veel de weg kwijtraakte en waar het superdruk was met wandelaars en andere recreanten. Dingen waar ik op dat moment niet zo goed meer mee kon dealen. 

Overboord

Ik stootte mijn teen keihard op een omgezaagde boom die ergens in een binnenbocht lag (ik bleek een paar weken later een botje in mijn voet te hebben gebroken). Meerdere keren heb ik een paar minuten geslapen. Zittend op mijn bovenbuis, met mijn hoofd op mijn armen die gekruist op mijn stuur lagen. Ik heb mijn broer en mijn fietsmaatje Thomas met zwaar onsamenhangende verhalen gebeld, of had ik alleen bedacht dat ik ze wilde bellen?  Na een omleiding bij Landgraaf, kwam ik in typisch Limburgs landschap en ik kon het Drielandenpunt bijna proeven. De 36-uurs finish had ik al een paar uur daarvoor overboord gekieperd, ik was zo veel langzamer gaan rijden op de zondagmiddag dat dat doel onmogelijk was geworden. De laatste klim moest uit mijn tenen komen, maar wat wilde ik graag finishen! De uiteindelijke finish was een anticlimax, ik kwam ergens vanaf een zijpaadje uit de bosjes rijden en moest uitkijken dat ik niet struikelde over de paal op het Drielandenpunt. Gefinisht, in negenendertig en een half uur. De snelste tijd tot dan toe (die een paar weken later alweer werd verbeterd door iemand anders). Bekaf en leeg was ik, en ik koelde heel snel af. Als de bliksem daalde ik af naar Vaals. Op zoek naar een hamburger en de bank waarop ik kon crashen.  De volgende dag, in de trein terug naar Amsterdam, gloeide ik van trots. Het was me ein-de-lijk gelukt om deze route te finishen. En ook nog eens in een hele strakke tijd. Ik heb al op zoveel plekken in de wereld lange afstanden op de fiets afgelegd, maar het was extra speciaal om dat een keer vlak bij huis te doen. En de route, zeker als je hem met een beetje snelheid aflegt, is zwaarder dan je denkt. Zoals het bij mij altijd gaat bij dit soort ritten: in mijn hoofd begon ik een plannetje te maken. Want het moet mogelijk zijn om onder de 36 uur te komen.  Nog geen lid van Komoot? Opgeven is heel eenvoudig:

De TNNZ-route

De TNNZ-route is ooit gemaakt door Willem de Wilde, fietsavonturier en ‘bikepacker‘ voordat dat woord bestond. Zijn idee was om zo onverhard mogelijk Nederland te doorkruisen. De TNNZ is meer dan 75 procent onverhard en voert onder andere over een aantal MTB-routes. Destijds bedacht voor mountainbikes, zou je de route nu ook op een stevige gravelbike kunnen afleggen. Willem heeft een tiental jaren de route vrij streng bewaakt en alleen doorgegeven aan mensen die met respect voor de route reden. Ook omdat delen van de route over officieel niet altijd toegankelijke stukken gaan. De route wordt permanent bijgewerkt omdat het landschap en de bewegwijzering veranderen. Willem is online terug te vinden, mits je door de ballotage komt, kan je van hem de enige juiste route krijgen. De route die op Komoot staat en hier is afgebeeld, is dus niet exact de route die ik heb gereden. Voor de liefhebber: er bestaat ook een TNWO van Zandvoort naar Enschede van circa 300 kilometer. Die verdient wel wat updates, want hij is al jaren niet meer bijgewerkt. 

---

Deze route staat in het laatst gepubliceerde magazine: Wielrenblad #1 2021. Deze kun je bestellen in de Soul Webshop. Ook is het blad beschikbaar in de Soul Kiosk App. Wil je voortaan geen nummer van je favoriete magazine meer missen? Word dan snel abonnee van Wielrenblad!