Girls Just Wanna Have Fun

Waar een dagje zonder dikke poeder in Noorwegen wel niet toe kan leiden. Er lag minder sneeuw dan we hoopten en Caroline had gehoord dat het in Mt. Baker al de hele winter aan het dumpen was. Met jaarlijks de meeste sneeuwval van Noord- Amerika en het wereldrecord sneeuwval in één seizoen, is het een veilige gok. Wereldrecord sneeuwval, bestaat dat? Jazeker, in Mt. Baker, er viel bijna dertig meter (2896 centimeter om precies te zijn) in de winter van ’98-’99. Meer hoefde ik niet te weten, dit wil ik meemaken. Let’s go!

Tekst: Julie Nieuwenhuys. Beeld: Anna Rytoft & Caroline van ‘t Hoff

Girl powder
We gaan met drie chicks twee weken op pad, namelijk Caroline, Anna en ik (Juulski). We hebben alledrie een paar seizoenen lesgegeven, zijn ervaren freeriders en leven voor de poeder. Caroline werkt voor KLM, maar grijpt elk excuus aan om richting de sneeuw te vliegen. Anna is onze fotografe en voorziet ons daarnaast van de meest coole zelfgemaakte mutsen en bandana’s. Ik kwam in december wederom tot de conclusie dat werken in de wintermaanden voor mij heel erg lastig is en dus nam ik ontslag om meer poeder te kunnen rijden.

Eerste indruk van Mt. Baker
Twee maanden na Noorwegen is het zo ver: half maart vliegen we naar Vancouver, we huren een auto en rijden in drie uurtjes naar Mt. Baker, allemaal benieuwd wat we zullen aantreffen. De volgende dag rijden we vanuit het dorp naar boven en ik kan niet geloven hoeveel sneeuw er ligt. De sneeuwbanken langs de weg blijven maar groeien. Het sneeuwdek is op sommige plekken meer dan vijf meter diep, wow! Zoals ze hier zeggen: “Snow lacks in quality, but makes up for it with consistent quantities.” We skiën wat liftlijnen en zoeken onze weg maar blijven bij de pistes aangezien het lawinegevaar 4 is. De sneeuw is diep en zwaar (‘Cascade concrete’), maar de eerste faceshots (of facials zoals wij ze hebben omgedoopt) worden gescoord, lekker! We verbazen ons over de drukte en de grote hoeveelheid snowboarders. Overal worden cliffs gedropt, runs gestreept en het is één grote georganiseerde chaos. Je ziet geen families, geen kinderen, slechts toegewijde poederrijders. Helaas is het vrij warm en lijkt de sneeuw eerder regen. Nu begrijpen we waarom iedereen regenkleding, afwashandschoenen en vuilniszakken aan heeft. Onze Gore-Tex (absorbatex volgens de liftbediendes) kan deze natte sneeuw niet aan. We zijn soaked maar stoked, want morgen wordt het kouder!

Terug in de tijd Na een late lunch met burgers en een pitcher bier in de hut ontmoeten we een aantal ‘skibums’. We worden spontaan uitgenodigd voor een uitgebreide, zelfgemaakte maaltijd. We horen van onze nieuwe vrienden dat Baker enkele decennia gerund wordt door de familie Howat. De liefde voor het bedrijf blijkt uit alles: de sfeer is authentiek, van snelle groei is geen sprake en massatoerisme is ver te zoeken. Bijna iedereen op de berg heeft een seizoenspas en kent elkaar. We kwamen hier voor de sneeuw, maar Mt. Baker is zoveel meer. De tijd heeft stilgestaan en het pioniersgevoel bestaat hier nog. Tot vorig jaar was er geen internet en telefonisch bereik heb je nog steeds maar zelden. Maar niemand kan het wat schelen, het enige wat telt is de sneeuw en de rest van de wereld verdwijnt naar de achtergrond. Na een aantal dagen lijkt het alsof we het hele dorp kennen. Lachend worden we de ‘Eurobabes’ en de ‘Skittles’ genoemd dankzij onze kleurige kleding. De zoveelste poederdag wordt gevierd in Chair 9, dé kroeg in het dorpje Glacier (inwoners: 250), het dichtstbijzijnde gehucht onderaan de berg.

The Crystal Method
De volgende ochtend vertrekken we met pijn in ons hart (en lever). Op naar Crystal, de berg waar Ingrid Backstrom heeft leren skiën, op naar een nieuw avontuur. Crystal is het grootste skigebied van Washington State maar doet toch klein aan. De liften zijn snel en nieuw, wat terug komt in de prijs van de liftpassen die met 65 dollar duurder zijn dan in Mt. Baker (45 dollar).

Aangekomen in Crystal ligt er twintig centimeter vers op ons te wachten, geen tijd te verspillen dus! Overal waar we kijken zien we mooie lijnen, waar te beginnen? We raken aan de praat met de ski-patrol en zij laten ons trots al hun geheimen plekken zien, waaronder een onvergetelijke afdaling door het bos, genaamd ‘Damn Fine Forest’. Ik knal een steile wand af en duik vervolgens het bos in met gigantische, oeroude bomen. Eenmaal beneden vraagt iemand me hoe laat het is, dat lijkt me duidelijk: “Time of my life!” Dacht ik gisteren nog dat niets Mt. Baker zou kunnen overtreffen, nu weet ik het niet meer zo zeker.

In de lokale bar, de Snorting Elk, komen we er al snel achter dat we onze reis goed hebben getimed. Crystal heeft in maart meer dan 2,5 meter sneeuw gehad. Iedereen zegt hetzelfde, maart en april zijn verreweg de beste maanden. In januari regent het vaak en februari is de drukste maand. Crystal vangt weliswaar minder sneeuw dan Mt. Baker, maar de sneeuw is er lichter en het terrein gevarieerder doordat het verder landinwaarts ligt. Het grote verschil tussen beide gebieden is dat Crystal wat meer ‘big mountain’ aanvoelt. Het is voor ons duidelijk, de (tour)opties zijn eindeloos (Silver Basin, South Back, North Back), dus Crystal zal niet snel gaan vervelen!

Skiën op de King
De volgende dag hiken we naar de top van Silver King Peak, een tocht van dertig minuten. Deze berg staat op al het promotiemateriaal van Crystal, zelfs de jongens van de lmgroep Nimbus Independent waren hier een paar dagen eerder. Op de top zien we diverse vulkanen liggen: Mt. Rainier, Mt. Hood en in de verte zelfs Mt. Baker… wat een uitzicht! Anna dropt de King als eerste en de locals juichen haar toe. Caroline volgt en ik hoor iemand roepen: “You go rip it, Dutchie!” Ik geniet van hun lijnen en ben intens gelukkig. Er is toch niets mooiers dan dit met elkaar te delen en enthousiast te raken van elkaars lijn? Maar nu ben ik aan de beurt. De eerste bochten zijn even spannend omdat ik me niet kan veroorloven om hier te vallen. Maar de sneeuw is top! Ik ontspan en geniet van deze lange, steile run, yihaa! Eenmaal beneden roept Rich de patroller: “Sweet turns, girl.” Wat een heerlijk compliment! We lachen en high ven. Wij zijn van deze bergen gaan houden en willen nooit meer weg. Wonderful Washington!

Waarom Washington?
Amerika is groot en de mogelijkheden zijn oneindig. Maar als je echt heel veel poeder wilt rijden, is het simpel, dan moet je naar de staat Washington. Mt. Baker en Crystal liggen in de Cascade Range, onderdeel van de ‘Paci c Ring of Fire’. Washington telt zes vulkanen, waaronder Mt. Baker (3286m) en Mt. Ranier (4392m). Door de ligging bij zee en de overheersende westenwind, sneeuwt het in Mt. Baker en Crystal veel, héél veel. Het zal waarschijnlijk niet de lichtste poeder zijn die je ooit zult skiën, maar wij hebben in veertien dagen tijd honderd procent poeder geskied. Meer hoef je toch niet te weten? Heb je de kans om te gaan, twijfel dan niet en go for it!