Balearisch wielerfeest

Kilometer 0

Raceday begint met driekwartier stilstaan bij tien graden, niet ideaal maar onvermijdelijk. Er zal geneutraliseerd achter een motor worden gereden tot de eerste klim. De fast box waarin ik en enkele andere journalisten starten blijkt enkele honderden mensen te bevatten, dus na het startschot gaat het ongeveer vijf minuten stapvoets tot we de startlijn passeren. We haken meteen aan bij iemand die duidelijk van plan is naar de kop van de wedstrijd te rijden en scheuren met 45 per uur door de mensenmassa, de hele weg gebruikend. Na 15 kilometer is ons gemiddelde 39, inclusief de 5 minuten stapvoets, en hebben we de motor nog steeds niet achterhaald. Ik voel mijn benen vollopen, denk aan de lange dag die voor me ligt en besluit mijn eigen tempo te gaan rijden. De schade blijkt echter al gedaan, in de eerste klim tref ik mezelf aan op de 30. Ik heb pas anderhalf uur gefietst en voel me vreselijk. Ik klim samen op met dikke dames en oude mannen. Heb ik hiervoor zo hard getraind? Ik kom steeds weer dezelfde personen tegen. Het zijn niet het soort personen waar ik me graag aan spiegel. Eentje is een middelbare Engelse man, niet geheel afgetraind en met een grijs baardje. Wordt hij mijn gezelschap van deze dag? Mijn broek schuurt verschrikkelijk in mijn kruis. Dat heb ik nooit na anderhalf uur fietsen, waarom wel als ik er dertien moet? Een andere niet geheel afgetrainde man, vraagt met een Schots accent ‘Where are you from, my friend?’ Ook hij realiseert zich dat dit de groep is die samen op zal rijden. Ik weet dat hij het vriendelijk bedoelt, maar ben te teleurgesteld om niet kortaf te reageren.

Kilometer 90

Ik kom er een beetje doorheen, geloof ik. Ik haal nu in elk geval meer mensen in dan mij inhalen. Daar is de tweede bevoorrading, tijd om de bidons te vullen en mijn eten is ook zowat op. Op het moment dat ik een app’je naar wat vrienden die ook deelnemen stuur, loop ik ze zowaar tegen het lijf. Ze hadden lek en daardoor wat vertraging. Ze blijken een stuk harder te rijden dan ik alleen deed, maar ik kan volgen. Sterker nog, ik ga me steeds beter voelen.

Kilometer 120

Ik voel mijn lichaam zich herpakken. We rijden een straf tempo en trekken een flinke trein voort in de klims, waar aan de achterkant regelmatig mensen uit vallen. Juist, zo had ik me het voorgesteld. Ik voel me onoverwinnelijk, maar op reserve rijden doe ik niet. Ga ik dit wel een hele dag volhouden? Ik heb nog nooit zo lang moeten rijden en ik rijd niet ver onder mijn max. Het kan niet slim zijn, maar ik verdring die gedachte. Ik ben volop aan het genieten en wil dit groepje niet laten gaan. Hier heb ik voor getraind. En ik voel me toch goed? De omgeving is ondertussen werkelijk adembenemend. We rijden door de bergen over een prachtige kustweg, de uitzichten zijn ongelofelijk.

Kilometer 140

We rijden stevig omhoog maar ik voel de macht verdwijnen. Shit, shit, shit… te hard gereden, klootzak. Ok, ik moet ze laten gaan. Ik meld dat ik rustiger ga rijden, zak terug en sta vrijwel meteen geparkeerd. Toch ben ik minder wanhopig dan op de eerste klim. Ik heb dit eerder gevoeld vandaag en ben er doorheen gekomen: dat moet nog een keer kunnen. Ik denk aan een vriend van me die me op het hart drukte te vertrouwen op alle zondagen die we deze winter op de fiets doorbrachten. Het is waar, die kilometers betalen zich altijd uit. Ik klim op mijn lichtste verzet rustig door en zie met lede ogen toe hoe iedereen die ik in al mijn onoverwinnelijkheid passeerde me hard voorbij stormt. ‘Had nou even rustig aan gedaan vanochtend, dan had je een mooi steady tempo kunnen rijden.’ ‘Niks ervan, beuken is mooi en je hebt niks te verliezen.’ Mijn gedachten gaan alle kanten uit.

Kilometer 192

Ik gooi bij een bevoorrading mijn zoveelste blikje ijskoude cola achterover en stap weer op. De cola doet zijn werk en ik voel me weer wat mens. We zijn de bergen uit en bovendien ontstaat langzaam dat prettige, doffe gevoel in mijn benen. Fietsen doet geen pijn meer, ik voel me weer wat sterker en mijn broek zit heerlijk. Ik rij lekker mee in een groepje en merk opeens dat ik al een tijdje een grijns op mijn gezicht heb, die ik er met geen mogelijkheid af krijg. Ik houd van de mensen om mij heen en vind het fantastisch dat we dit doen met zijn allen. De endorfine-pomp staat maximaal aan en ik ben zwaar onder de invloed. Daar is ook de niet geheel afgetrainde Engelsman uit de eerste klim! Hij rijdt verdorie precies hetzelfde tempo! Wat een prachtige fiets heeft hij eigenlijk. Ik smacht naar menselijk contact en zeg tegen hem ‘What an amazing day, huh?’ Hij reageert amper, ik gedraag me vast als een idioot.

Kilometer 240

Ik ben aangesloten bij een groepje Britten met een zwaar accent dat ik niet precies kan thuis- brengen, maar het zal wel Schots zijn. Ze dragen shirts van de Livingstone Cycling Club en rijden dat het een lieve lust is, waarbij ze zichzelf zo- veel mogelijk op kop afmatten. Geen gelinkebal hier, er wordt met het hol open gereden terwijl ze elkaar luid en onverstaanbaar aanmoedigen. Behalve ik rijd er een stoïcijnse Spanjaard mee van minstens 60, met benen als Jan Ullrich, een prachtige fiets en een shirt dat spierwit is van de zoutvlekken. Hij houdt zich eerst een tijdje koest, maar neemt dan met een verwoestend tempo de kop over, onder luid gejoel van de Livingstone Cycling Club. Hij schrikt ervan en kijkt om, maar er is niks aan de hand. We knal- len met 50 door prachtige dorpjes, aangemoe- digd door de bewoners achter de hekken. Ik voel me wielrenner! Ongelofelijk hoe we, na zoveel kilometers, de stenen uit de straat rijden.

Kilometer 285

Bij de laatste bevoorrading gaan er dienbladen rond met plastic bekers bier van 0,5 liter. Dit heb ik nog nooit gezien. Het lijkt me niet verstandig, met nog ruim 25 kilometer te gaan, en zo denken de meesten erover, waardoor het meeste bier bij het publiek terecht komt. In combinatie met de keiharde housemuziek zorgt het voor een uitzinnige sfeer. Dit is een fietsfeest in Spaanse stijl en ik kan niet anders dan me verbazen over de manier waarop de Mallorcanen dit evenement omarmen. Ik zie alleen maar lachende gezichten naast de weg, ook in de auto’s die in lange rijen staan te wachten voor de afgezette kruispunten. Hoewel de organisatie soms wat Spaans is, is de sfeer werkelijk bijzonder.

Kilometer 300

Ik ben de Schotten en de stoïcijnse Spanjaard kwijtgeraakt bij de bier-bevoorrading en vindt aansluiting bij twee anderen voor het laatste stuk, dat vlak en recht is. Het voelt gek om de dag niet te eindigen met de mensen met wie ik onderweg zoveel meemaakte. Er wordt door een van beiden goed doorgereden en dat is maar goed ook, want mijn benen hebben het opgegeven. Ik kan net bij hem blijven, maar de pijn heeft nu de overhand in mijn benen. Ik wil er zijn.