Splitboard of niet?
Al jaren ben ik een fervent freerider, maar ik heb me nog nooit aan splitboarden gewaagd. Ik associeer deze tak van het boarden met veel hiken en weinig afdalen. Toch wil ik langzamerhand wel eens weten waarom veel van mijn vrienden inmiddels een splitboard hebben aangeschaft. Mis ik iets? Het is de hoogste tijd om mijn plank doormidden te zagen en de backcountry in te trekken.
Mijn Libtech moet er aan geloven: De zaag gaat erin
Op een doodgewone vrijdagavond, ergens eind maart, kom ik met mijn snowboard onder mijn arm aan in Mayrhofen, het dorp waar ervaringsdeskundige Jorne Boots al enige seizoenen verblijft. Jorne weet zich dankzij zijn splitboard mooi te distantiëren van de drukte in het nogal vernederlandste dorp en weet bovendien als geen ander hoe een board vervaardigd kan worden tot splitboard. Mijn trouwe LibTech TRS zal er aan moeten geloven: de zaag gaat erin.
Met gunstige weersvoorspellingen in het vooruitzicht, willen we niet teveel waardevolle tijd verliezen. Bovendien hebben we besloten met snowboardgids Jeroen Smallegange op pad te gaan de komende dagen en we moeten daarvoor ook nog afreizen naar Sankt Anton. Ik heb mijn jas nog aan als Jorne het board uit mijn handen pakt en tussen de bankschroeven zet. Een kleine vijf minuten later begint de zaag met een snerpend geluid de nose in tweeën te splijten. Voor ik er erg in heb is mijn plank veranderd in twee ski’s. Het blijft toch even schrikken om mijn trouwe metgezel in stukken te zien.
Jorne staat trillend naast me en zegt: ‘Het blijft toch elke keer weer spannend, volgens mij is het goed gelukt’. Wat me nog niet direct gerust stelt. We checken de twee ski’s met meetlint en waterpas en kunnen opgelucht constateren dat het board kaarsrecht doormidden is gezaagd. Dat is een goede start van het maat- en denkwerk dat de rest van de avond zal vullen. Ik trek mijn jas uit en begin met het uitpakken van alle onderdelen die nu op de juiste plek van de plank geboord, geschroefd en geklikt moeten worden. Dat wordt nachtwerk.
In de praktijk
Als we de volgende dag onze spullen inpakken om naar Sankt Anton af te reizen, merk ik dat het board een stuk zwaarder is geworden met die speciale splitkit. Het enige waar ik me zorgen om maak is dat we misschien iets niet helemaal goed vastgedraaid hebben, zodat ik straks op de berg met een one-footed-powderturn naar beneden glij. De Sankt Anton-regio staat niet alleen bekend om de uitgebreide mogelijkheden voor gezinnen, maar is ook het ultieme gebied voor alle freeriders. En dat is niet zo heel verwonderlijk gezien de hoeveelheid toegankelijke poedervelden, hikes en couloirs. En zelfs als je op de toegankelijke afdalingen uitgekeken bent, zijn er eindeloze mogelijkheden in de omliggende en aangrenzende bergen waar je met je splitboard op pad kan. Als je een kijkje om je heen neemt, zie je overal mooie runs liggen. Het probleem met gebieden zoals Sankt Anton is
echter de poederstress, want dankzij haar populariteit zijn de berghellingen al snel verspoord. En dat is direct het eerste voordeel van het splitboard: we gaan proberen zo ver mogelijk van de toeristen uit de buurt te blijven. We gaan het eerste stuk met de lift omhoog weliswaar, maar duiken vervolgens een fraaie, lege en uitgestrekte vallei in.
Het moment is aangebroken, het is tijd geworden om te kijken of ik mijn ‘nieuwe’ board een echt splitboard kan noemen. Terwijl ik aan het afkijken ben hoe Jorne en Jeroen professioneel hun splitboard ombouwen tot ski’s, blijf ik enigszins verdwaasd aan mijn plank klungelen. Het is niet direct heel logisch voor me, maar met wat adviezen tussendoor kom ik stapje voor stapje een verder. Die stapjes worden echter een stuk lastiger wanneer we klaar zijn met ombouwen en starten aan de daadwerkelijke hike.
De souplesse waarmee Jeroen en Jorne zich voort bewegen is bij mij ver te zoeken. Onhandig probeer uit te vogelen hoe ik me überhaupt moet gaan voortstuwen. De eerste stappen voelen extreem maf aan. Het had zeker geholpen als ik eerst een paar bochtjes op ski’s had gemaakt in de aanloop van deze trip. Jorne roept naar me: ‘Je moet je ski’s niet helemaal optillen, dat kost veel te veel kracht. Zorg dat je je schuivend over de sneeuw voort aan het bewegen bent’. Een gouden tip waarmee ik elke stap progressie maak.
Up and down
Ik verbaas me er over hoe snel je je kan voortbewegen op een splitboard. Je verbruikt relatief weinig energie, mits je de juiste techniek gebruikt. Ik ben echt aan het genieten en aangenaam verrast door het resultaat van het fenomeen ‘splitboarden’. Daarnaast bevinden we ons ook nog eens in een geweldig mooie omgeving. De bergen op de grens tussen Tirol en Vorarlberg zijn toch echt anders dan in de rest van Oostenrijk, ze schieten woest de hoogte in en overal zijn gave lijnen te spotten.
Gedurende onze tocht doorkruizen we zelfs een bevroren bergmeer, dat kom je ook niet vaak tegen. Hoewel er al sporen naar de overkant zichtbaar zijn, is het toch sketchy om in de lente over zo’n meer te lopen. Vooral als het zweet in je nek staat is het moeilijk te bevatten dat het meer nog stevig genoeg is om over heen te wandelen met al die extra kilo’s aan tourmateriaal. We hebben echter geen keuze als we voor het donker bij de Darmstädter Hütte aan willen komen, de plek waar we zullen overnachten. Van de Darmstädter Hütte is in de winter slechts een klein deel geopend, het Winterraum. Zo’n Winterraum is onbemand en onverwarmd, maar meestal uitgerust met dekens, een gaspitje en wat hout voor een vuurtje. Na een lange tocht op de berg voelt dit als thuiskomen. Schoenen uit, theewater op en kaartspelletjes spelen. Deze avond zijn zelfs de sterren goed zichtbaar en verlicht de maan de bergruggen in haar helle licht. Het is heerlijk om even weg te zijn uit de drukte van de samenleving. Helaas moeten we morgen alweer terug naar het dal, omdat er slecht weer op komst is. Gelukkig krijg ik daarvoor echter nog wel de kans om mijn board écht te testen, want de afdaling is lang genoeg voor een flinke testrun.
De conclusie
Het valt me op dat de torsiestijfheid van de plank enigszins te lijden heeft gehad onder het zaagwerk. Dit merk je vooral op pistes en in de vertrapte off-piste. Toch vind ik dat mijn plank het totaal niet onverdienstelijk doet op het moment dat ik in een laagje poeder sta. Hij is weliswaar wat zwaarder geworden door de split-kit die op mijn plank zit, maar hier heb je echter weinig last van als je de bindingen wat meer setback zet. Het board levert ook in qua freestylemogelijkheden, maar toch weet ik er nog een aantal tricks mee te poppen. Mensen denken dat splitboarden minder vermoeiend is dan hiken. En dat klopt ergens ook wel, want je doet minder lang over hetzelfde stuk. Alleen loop je met splitboarden doorgaans een stuk langer door en ben je dus uiteindelijk meer energie kwijt’ vertelt Jorne wijselijk. Het gaat er bij splitboarden niet eens om hoeveel runs je maakt, meestal maak je er namelijk maar eentje. Is het echt de moeite waard met tien kilo aan materiaal een berg te beklimmen voor die ene poederlijn? Jazeker.
Meer lezen?
Dit artikel is afkomstig uit Taste #2 2015. Word abonnee van Taste zodat je het nieuwste magazine als eerste ontvangt en geen artikel meer hoeft te missen. Losse uitgaven van Taste kun je ook bestellen in de Soul Webshop. Digitale uitgaven kun je uiteraard terug vinden in de Soul Kiosk App, zodat je Taste ook via tablets of smartphones kunt lezen.
