Big in Japan

Eind januari, toen corona nog gewoon Spaans voor kroon was, werd op het tropische eiland Miyako de tweede editie van de Défi Wind Japan gehouden. Met liefst 50.000 euro prijzengeld werd een twintigtal pro’s overgevlogen voor een Super Star-event waarbij zowel de grenzen van deze Japanse eilanden als die van het uithoudingsvermogen werden verkend. ‘Op een bepaald moment tijdens de race begon ik het echt even te haten; een echte uitdaging, voor zowel lichaam als geest!’

Woord Motion
Beeld Défi Wind Japan

Het is begin november als Jordy Vonk een mailtje krijgt van Défi Wind-organisator Philippe Bru. Of hij eind januari naar Okinawa wil vliegen om het in een serie long distance races op te nemen tegen een twintigtal World Cup-collega’s en een honderdtal weekend warriors. De vlucht en het verblijf worden geregeld, en voor de winnaar ligt er een cheque van 12 duizend euro te wachten. Hiervoor wil de nummer 4 van de PWA-slalomranking zijn wintertraining op Tenerife best onderbreken, of zoals hij zelf zegt: ‘Totally living the dream! Het voelt soms een beetje als een achtbaan die wild overal doorheen raast, maar zou er op dit moment niks aan willen veranderen!’

Twee-in-één
De 2020-editie van de Défi Wind Japan omvat eigenlijk twee evenementen: de ‘normale’ Défi Wind – voor zover long distance races met 100+ deelnemers op één startlijn als normaal beschouwd kunnen worden – en de Défi Wind Super Stars, waarbij 8 gekwalificeerden het op mogen nemen tegen 22 ingevlogen pro’s (met in totaal 80 wereldtitels). Gevaren wordt op door wedstrijdleider Bru uitgezette monsterparcoursen die zelfs de doorgewinterde supersterren nog in een kramp doen schieten. Het sluit perfect aan bij de filosofie van de Défi – Frans voor ‘uitdaging’ – geen gewone race dus, maar een competitie waarbij grenzen worden verlegd.
Naast Jordy hebben ook Ben van der Steen, Taty Frans en Amado Vrieswijk een uitnodiging gekregen, of in het geval van Taty: gewonnen. ‘Een surprise-prijs voor mij als winnaar van de Défi Wind Caribbean: een volledig betaalde trip naar het All Star-event, ik was blown away!’

Trip met beloning
Na een lange reis meldt het viertal zich bij de rest van de pro’s op het vliegveld van Tokio, om het laatste stuk van de reis naar het 3 uur zuidelijker gelegen eiland Miyako aan te vangen. Een flinke trip, maar de beloning lonkt: paradijselijk blauwe wateren, een stevige noordooster en ongeëvenaarde Japanse gastvrijheid.
Omdat de noordooster zich de eerste dagen van zijn slechtste kant laat zien, worden er voor het pro-am-gedeelte van de Défi vooral ‘funny’ races gevaren. Voor de amateurs een mooi moment om zich te meten met de pro’s, die op hun beurt de races veelal benutten om hun gear te tunen en eens te kijken hoe ze erop staan ten opzichte van hun concurrenten om de wereldtitel. Jordy: ‘We hebben uiteindelijk één officiële race gedaan die nou niet geheel winderig was, maar de Japanners hebben een ‘niet opgeven’-mentaliteit en zelfs met de funraces in 6 knopen bleven de mensen met slalomgear meedoen om hun wedstrijd van een paar kilometer uit te dobberen, zonder ook maar een kans te hebben om te planeren. Geen doen natuurlijk, maar opgeven is echt not done, dat was eigenlijk heel mooi om te zien.’

Long distance XXL
Een paar dagen later gaat de wind aan voor de Super Stars en maakt Philippe Bru zijn reputatie van knotsgekke raceleider waar door onder meer een long distance XXL rond het eiland Irabu uit te schrijven. Een ‘ridiculously long race’, aldus positivo Taty Frans, die er halverwege zelfs even geen zin meer in had. ‘Het was in totaal misschien wel 50 kilometer om het eiland te ronden. Ikzelf was op de foil en dat was al behoorlijk aanpoten met extreme downwind- en upwindrakken; ik had medelijden met de riders die op hun slalomsetje waren. Op een bepaald moment tijdens de race begon ik het echt even te haten, maar eenmaal de finishlijn gepasseerd en uitgerust voelde het gek genoeg alsof ik er nog wel eentje kon hebben. Een fantastische ervaring en een echte uitdaging, voor zowel lichaam als geest!’ Ook Jordy Vonk, die vlak voor de race zijn foil brak en dus met slalomgear moest, had het zwaar: ‘Ik ga weleens 30 kilometer aan een stuk varen, maar dat is niet met 29 man om je heen die je pushen om zo snel mogelijk te finishen! Omdat het water mega choppy was, was het heel fysiek: zodra je even niet oplette kon een golf je pakken en was je klaar. De 70 kilometer rond het eiland hadden vooral m’n voeten het zwaar, ik heb ze af en toe echt uit de voetbanden moeten halen puur om ze even rust te geven!’

De eilandrace wordt gewonnen door Antoine Albeau die op zijn foil het snelste rond is. Ondanks een kapotte voorste voetband finisht Amado Vrieswijk als vierde. ‘Het was vol gas het hele parcours, in een onbekend gebied met schildpadden en riffen. Supergaaf, zeer vermoeiend maar o zo bevredigend!’
Nog diezelfde middag wordt er een tweede long distance gehouden, dit keer op slalomgear in een klassieke loop met halve wind. Opnieuw is het Albeau die aan het langste eind trekt, Jordy Vonk wordt derde en houdt zicht op het podium.

Terminator-af
Op dag 2 staat er een nieuwe uitdaging op het menu in de vorm van een downwind slalom van maar liefst 26 kilometer. Een steeds harder wordende wind met een tegengestelde stroming zorgen ervoor dat zelfs Björn Dunkerbeck even Terminator-af was: ‘If I said that I loved it, I would be lying!’
Hoewel Antoine Albeau het met zijn 7,4 ook behoorlijk zwaar had won hij wel gewoon, gevolgd door Pierre Mortefon die harder had gekund als hij zijn zeil volledig had kunnen dichttrekken op het laatste rak – too windy! Taty Frans ging als een kogel maar katapulteerde net voordat hij over de finish ging, waardoor Jordy net voor hem eindigde, op plaats 5. Amado pakte de zevende plaats, Ben van der Steen eindigde in de middenmoot op plaats 15.

Omdat Albeau op de laatste dag ook race 4 op zijn naam schrijft heeft hij voor de laatste downwind slalom de winst al op zak. Achter hem ligt het echter nog open, en wordt er bij 25 knopen hard geknokt op de laatste podiumplaatsen. Dit is de race dat Jordy nog even laat zien waarom hij nummer 4 in de wereld is: hij leidt van start tot finish en klimt zo naar de vierde plaats in het klassement, achter het Franse trio Albeau, Cousin en Questel en voor teammaatje Mortefon. Taty Frans wordt zesde, Amado negende en Bennie laat met een zevende plaats in de laatste race zien dat hij zeker nog niet afgeschreven is.

Jordy Vonk
‘Ik wist dat raceleider Philippe soms helemaal gek kan zijn en mensen in absurde omstandigheden naar buiten stuurt, dus ik was nieuwsgierig wat hij voor ons in petto had. Wat me het meest is bijgebleven? Rugpijn en een bij elkaar verdiende kinderkamer, haha! Daarnaast was het een eye opener dat dit een Japans eiland is, je verwacht dit totaal niet als je denkt aan Japan. Om hier zulke gave races te hebben gedaan is toch wel een unieke ervaring.’

Amado Vrieswijk
‘De grootste uitdaging dit evenement waren de omstandigheden die elke dag weer anders waren. Wind tussen de 15 en 30 knopen, een flinke stroming tussen de eilanden en een enorme chop door het koraal in de baai. Twintig minuten vol gas varen met dertig man is iets wat ik niet snel zal vergeten. De grotere stukken chop die niet elke keer uit dezelfde richting kwamen zorgden er zelfs voor dat een aantal riders hun baseplate braken!’

Ben van der Steen
‘Een nieuwe locatie ontdekken is altijd tof; het was een goeie kans om wat spullen te testen met de top gasten en de gastvrijheid was fantastisch. Door mijn last-minute uitnodiging was ik slecht voorbereid; ik had voornamelijk getraind op slalom, terwijl hier de meest rare formats uit de hoed getoverd werden. Een reuze dead downwind-slalom bijvoorbeeld, of een rondje eiland… Het was soms gunstiger geweest met de foil, maar ik ben loyal to the fin!’

Taty Frans
‘De kleur van de zee in Okinawa is bijna hetzelfde als op Bonaire. Combineer dit met de fantastisch vriendelijke en respectvolle mensen en het was een feest om hier mee te doen. Interessant waren ook de lokale gebruiken. Denk aan een uur bidden op het strand en een toast met sterke alcohol om ervoor te zorgen dat de goden ons goed gezind waren – bijzonder en bizar om deel van uit te maken, zeker aangezien we niks verstonden van wat ze zeiden!’

Niet voor watjes
‘We hebben de beste windsurfers ter wereld aan de start, en de combinatie van slalom- en foilgear stelt ons in staat te strijden op bijzondere raceformats. Ultra long distance races bijvoorbeeld, zoals een tour rond het eiland Irabu van minstens 50 km lang, in een soms vijandige omgeving. Maar er zijn ook veel andere mogelijkheden, zoals enorme downwinders in de lagune. Ik hoop dat de riders er klaar voor zijn, want ik ga ze niet sparen. Moge de beste winnen!’ – Wedstrijdleider Philippe Bru