Een week in Puy-Saint-Vincent

In de hoek van pays de ecrin, als je de franse alpen voorbij rijdt, ligt puy-saint-vincent. Een kleine spot in het enorme bergmassief waar nog heel erg veel te ontdekken is.De bergweg kronkelt voorzichtig omhoog naar het einde van het skigebied Puy-Saint- Vincent. Ditmaal geen wintersportverkeer, overstekende skischoenen die terugkeren van de piste of zingende gasten die een ode brengen aan de après-ski.

Tekst en Beeld / Mirte van Dijk

Het is zo stil, dat we ons kunnen voorstellen dat je buiten de vogeltjes hoort fluiten. Als we op de plaats van bestemming uitstappen blijkt dat ook zo te zijn. We snuiven de frisse berglucht op, voelen de koude winter op onze wangen en hebben nu al zin om in te stappen op onze plank. Het voelt alsof we alleen op de wereld zijn en we staren naar de witte pistes die zich recht voor ons uit strekken en verdwijnen in het dichte dennennaalden bos hoger op de berg.

Ik voel een druppel. ‘Rennen!’, is het enige wat ik nog kan uitbrengen voor de wolkbreuk. Vanachter het raam in de huiskamer van Hotel Saint Roche hebben we een panorama view over het dorp en het gebied. We kunnen tot in de verte kijken en zien dat de hogere bergtoppen er wat verse poeder bij krijgen. Die enorme regenbui, tja, dat kan niemand verzinnen, maar laten we eerlijk zijn, daar laten we ons echt niet door afschrikken.

Thuiskomen

Domaine Skiable Puy-Saint-Vincent, de officiële naam van het gebied, ligt verspreid over de flanken en uitlopers van de berg La Pendine (2750m). Dat zegt je natuurlijk helemaal niks en dat komt omdat het gebied in de schaduw ligt van Serre Chevalier, Les Deux Alpes en La Grave. Je kan dan ook met de weekpas van Puy-Saint-Vincent een dagje gratis de berg op in een van deze bekendere gebieden. Maar dat vinden wij eigenlijk onzin. De charme van dit gebied is namelijk dat het zo onbekend is. Het oogt misschien wat kleiner, maar als je een splitboard- of freeride uitrusting bij je hebt, dan kun je iedere dag nieuwe afdalingen maken.

Aan de voorzijde van ons verblijf bevindt zich La Pendine, tot ongeveer 2000 meter hoog. Hier strekken de brede pistes zich uit over het bos dat doorloopt tot ver onder het dorp. Zonder pistekaart denk je de weg kwijt te raken, omdat er talloze afslagen zijn die je weer naar de volgende piste brengen (de eerste twee dagen begonnen we als groep bovenin om vervolgens allemaal in ons uppie weer terug bij het dalstation te komen, simpelweg omdat iedereen een andere afslag nam). Best gevarieerd dus, dat rondcruisen.

De regen valt met bakken uit de hemel en we zitten rondom het haardvuur in Hotel Saint Roche. Het mooi opgeknapte hotel wordt gerund door een stel avontuurlijke Nederlanders die het hele jaar door bezig zijn met buitensport. Mountainbiken en wielrennen in de zomer, hiken in het voor- en najaar en dus ook een dikke winter lang alleen maar wintersport. Het voelt als thuiskomen.

Je kan letterlijk vanaf de piste tot aan de deur van het Schiraum snowboarden. Hopelijk is de regen morgen weer verder getrokken, want de verse sneeuw die hogerop is gevallen willen we graag in het zonnetje aan flarden shredden.

Zeker oké

Met twee dagen zon in het vooruitzicht kunnen we meteen het hele gebied grondig verkennen, zonder de weg kwijt te raken. Drie liften, zonder ook maar een minuut in de rij te hoeven staan, brengen ons naar het hoogste punt: La Pendine. Hoewel we tot nu toe alleen nog maar de voorzijde van het gebied hebben gezien, opent zich een hele nieuwe wereld aan de achterzijde. De dicht beboste stukken hebben plaatsgemaakt voor open kommen waar voor elk niveau wel een cliff is te vinden, een klein maar vermakelijk funpark centraal gelegen in het midden van het gebied en een scherpe bergrand hogerop dieper de uitgestrekte wildernis in. We zijn nieuwsgierig.

Het mooie weer houdt wellicht niet lang aan en we moeten simpelweg zien wat er achter die bergrand ligt. Terwijl we vanaf de stoeltjeslift omhoog hiken, zien we langzaam een enorm massief voor ons opdoemen. Het lijkt wel alsof deze achtergrond in ons landschap is geplakt, zo mooi. Nog geen half uur later staan we naast elkaar op de graat, onszelf bij elke stap afvragend wat er achter de volgende richel, rots of uitstulpsel verborgen ligt. Het was even manoeuvreren tussen de rotsen en over oude sneeuwresten, stukjes ijs en zacht geworden sneeuwhopen, maar voor ons ligt een paradijs. Met als entree een behoorlijk couloir. Het ideale van dit opeens ontdekte walhalla is dat je op wel vier of vijf verschillende plekken kan indroppen (zowel geschikt voor beginners als gevorderden). Dit alles glooiend, steil, met jumps of zonder.

Logischerwijs, als je de lijn van het terrein volgt, zouden we vanzelf weer bij het dorp uit moeten komen. Met het zonlicht in ons voordeel en nog een paar uur te gaan voordat het donker wordt, wagen we het erop. Een voor een duiken we de vrijheid tegemoet. Het speelse terrein is enorm. Na het eerste stuk veilig te hebben afgelegd, kunnen we ons zonder grote risico’s verspreiden over de kleine natuurlijke jumps en speelse glooiingen. We hebben het allemaal goed ingeschat, de hele berg blijkt namelijk inderdaad op natuurlijke wijze af te buigen richting Puy-Saint-Vincent. Klein detail: we moeten op een gegeven moment ook een uur lopen omdat het te vlak wordt.

Het smalle bospaadje gaat over in een gemoedelijk wandelpad. We komen zelfs een paar enthousiaste, gepensioneerde wandelaars tegen die vol verbazing ons vriendelijk begroeten met ‘Bonjour!’ en die uit nieuwsgierigheid ook graag even en praatje willen maken. Zwetend hiken en kletsen met locals is toch eigenlijk best oké.

All-in

Het is niet moeilijk om je hier te vermaken. De regen was in ons nadeel, de verse sneeuw beperkte zich tot slechts twee dagen en de zon was ons alleen in het begin goed gezind – toch blijven de pistes er strak bij liggen, is het funpark elke dag geshaped en zijn treeruns uiterst vermakelijk. Daarnaast doet dit gebied met 1550 hoogtemeters, 75 kilometer aan piste en twaalf liften helemaal niet onder voor de grotere die slechts een half uurtot een uur verderop liggen. Waarom niet? Omdat je ook hier kunt dogsledgen,mountaineren, hiken,schaatsen, boardercrossen, overnachten in een iglo parapenten, wellnessen, wandelen en je mag zelfs met de kajak van de berg af. Een mooi all-in pakket dus.

De laatste paar dagen werden we inmiddels herkend door de vriendelijke lift mannetjes, ze vonden onze snowboards vet en belden ook even de park shaper op om te zeggen dat hij een extra rondje moest komen shapen. Voor ons. Ondanks dat we niet de enige toeristen waren, hadden we een beetje het gevoel de enige snowboarders te zijn. En dat trekt toch bekijks. De sfeer in dit gebied kan dan ook het beste omschreven worden als ‘familiair. Niet omdat er kinderopvang is en iedereen om tien uur ’s avonds Hüttenruhe lijkt te hebben, maar omdat het hier zo vredig, knus en gezellig is. Voeg daar een heleboel freeride potentieel, mooi pistewerk en prachtige natuur aan toe en het gebied is een groot bonuslevel.

Dit artikel is afkomstig uit Snowboard magazine Taste Jaargang 19 nummer 1, Deze kun je nabestellen in de webshop. Maar natuurlijk kun je het best abonnee worden, zodat je niks meer hoeft te missen. Digitale uitgaven zijn ook altijd verkrijgbaar in onze Soul Kiosk App.