Leven van een gids – Column

Na een volle dag trails blazen met onze gasten is het tijd voor de laatste afdaling. Een van mijn favoriete, niet in de minste plaats omdat deze letterlijk in onze tuin eindigt. Zelfs na al die jaren in Verbier, Zwitserland kan ik hier nog elke keer zielsgelukkig van worden. Zigzaggend rollen we door onze tuin en proberen we met onze beblubberde helmen, jerseys en broeken de fris gewassen was – die als een reclamespotje in de Zwitserse zon hangt te drogen – te ontwijken. De fietsen krijgen een plekje in het gras terwijl wij gezamenlijk onze rode koppen afkoelen met een herstelbiertje. High fives vliegen over en weer en de verhalen van de dag worden groter en groter. Stilletjes verlaat ik de groep en loop ik het woongedeelte van ons bike-chalet in.  

Dark side of the trails

Ik heb best zin om nog even te blijven hangen, echter is dit voor mij gewoon een werkdag, wat inhoudt dat er nog wat te doen is. Ik begin met het neerzetten van twee lege wasmanden voor onze gasten, onderdeel van onze service is dat wij vieze kleding wassen. Nadat ik mijn zoontje van de opvang heb opgehaald zie ik dat er al gretig gebruik is gemaakt van de wasmanden: beide puilen uit. Als een ware Assepoester sleep ik de overvolle manden naar ons washok, waar het beddengoed hangt te drogen. Ik baan me een weg door het witte labyrint, terwijl de contrasterende geuren van het frisgewassen beddengoed en de bevuilde mountainbikekleding mijn neus binnendringen. De volle manden winnen het van het beddengoed en in rap tempo lijkt de frisse berglucht mijlenver weg. 

Ik probeer zo min mogelijk in te ademen en pak tussen duim en wijsvinger de stukken was en stop ze zo snel mogelijk in de trommel. De ooit zo frisse zeembroekjes hebben het vandaag weer zwaar te verduren gehad, onze gasten verliezen in het heetst van de strijd soms meer dan enkel zweet en vertrouwen. Het leven als gids gaat niet altijd over rozen(geur).  

Ook de ruimtes en vertrekken dienen dagelijks fris en verzorgd te zijn. Wc’s ontdoen van aangekoekte ontlasting, haren en fietsmodder uit het doucheputje vissen. Dit alles naast de zojuist genoemde was. 

Wassen

Gasten zijn onbezorgd op vakantie en laten helaas niet alleen slipsporen achter op de trails, ook zeempjes en beddengoed moeten eraan geloven. Wie wilde er ook alweer die leuke zwart-wit geblokte dekbedovertrekken die zo mooi bij de vloer kleuren, samen met die witte lakenhoes, net als in een echt hotel? Dit zorgt er met regelmaat voor dat ik op mijn enige echt vrije dag, zondag, vaak met een vlekkengids nooit ver weg aan het schrobben ben om alles weer schoon te krijgen, terwijl buiten de zon schijnt. 

Gelukkig ben ik dit elke maandag al snel weer vergeten wanneer ik met mijn frisse en nog schone nieuwe gasten door de Zwitserse alpenweides fiets.

Wie is Jess?  

Jess (42) woont met haar man en inmiddels vijfjarige zoon sinds 17 jaar in Verbier, Zwitserland waar zij MTB Verbier runnen. Vanuit hun eigen chalet bezorgen zij internationale mountainbikers een all-inclusive mountainbikevakantie waarbij Jess als Zwitsers gekwalificeerde gids de fijnste paadjes weet te vinden.  

Zelf rijdt Jess het liefste natuurlijke en technische trails zo hoog mogelijk op de berg. Klimmen vindt ze geen probleem maar alleen als daar een gave trail tegenover staat. Haar favoriete trail is de Vertigo, een trail die start op 2200m hoogte en eindigt op 900m in de MTB Verbier achtertuin. Oneindig veel uitdagende haarspelbochten, de meest prachtige uitzichten op de gletsjer en afgronden waar je liever niet naar beneden valt.  

Deze column staat in het laatst gepubliceerde Magazine: UP/DOWN #3 2021. Deze kun je bestellen in de Soul Webshop. Ook is het blad beschikbaar in de Soul Kiosk App. Wil je voortaan geen nummer van je favoriete magazine meer missen? Word dan snel abonnee van UP/DOWN. Dan ontvang je alle nummers als eerste in je brievenbus en profiteer je van alle voordelen voor onze trouwe abonnees. Bovendien houd je ook meer tijd over voor je volgende tocht!