Passo del Rombo / Timmelsjoch

Twee kanten van de zelfde medaille

De lucht is helderblauw. De zon brandt op onze huid. Toch is het hier koud. De witte sneeuw steekt fel af tegen de donkere rotsachtige ondergrond. De Alpenpieken liggen nog onder een dikke laag sneeuw, en ook hier op de top van de Timmelsjoch – Passo del Rombo vanuit Italië – liggen nog meters sneeuw. De bergpas op de grens tussen Italië en Oostenrijk is nog maar een paar weken open en vroeg in het seizoen zijn deze Alpenreuzen misschien wel het meest magisch.

het eerste wat we constateren als we aan het ontbijt zitten is dat we écht geluk hebben met het weer. Toen we gisteren aankwamen in Hotel Bad Fallenbach, in het kleine bergdorpje St. Leonard in Passeier, regende het dat het goot. En dat deed het de dagen ervoor ook. Nu hebben we vanuit de ontbijtzaal helder zicht op het bergmassief waarlangs we zo omhoog fietsen, tot een kleine 2500 meter hoogte.

Achttien tunnels

Vanuit het hotel is het een korte afdaling door het dorp en je bent meteen aan de voet van de Passo del Rombo. Vanaf hier is het een dikke 28 kilometer vrijwel continu omhoog, tot een hoogte van 2474 meter boven zeeniveau, en de grens met Oostenrijk. Op de fiets valt het op dat die regen ook zo z’n voordelen heeft: het is in de vallei prachtig groen, alles staat vol in bloei, en er hangt zo’n heerlijke geur die je alleen na een flinke regenbui hebt. Nadelen zijn er ook: de tunneltjes, waarvan de Passo del Rombo er maar liefst achttien telt, zijn allemaal nog zeiknat. De nieuwe witte sokken kunnen we al afschrijven.
Toch is het hier fantastisch. Zo vroeg in het seizoen – begin juni – is het nog verbazingwekkend rustig, en vroeg op de dag heb je de weg grotendeels voor jezelf. Natuurlijk ontkom je niet aan wat motoren en sportauto’s, maar vergeleken met de Sella Ronda of de Stelvio valt het hier heel erg mee. Waarom weten we niet; de omgeving is hier ook erg indrukwekkend en de natuur doet z’n best om je heel klein te laten voelen.

En dat lukt, helemaal als je bij de boomgrens aankomt: nu zien we de machtige toppen pas écht goed boven ons uit torenen. In de verte zien we de weg als een slang met een haarspeld of acht een rotswand op kronkelen; daar kruipen wij zo ook omhoog.

De grens over

Met zo’n twee uur klimmen in de benen zijn we bijna bij de top. De laatste anderhalve kilometer glooien een beetje, het is lekker om hier alvast wat spanning van de benen af te halen. Op de top aangekomen genieten we even van het fantastische uitzicht, en na kort overleg – de klim heeft er bij iedereen al flink ingehakt – besluiten we toch richting Sölden af te dalen, zodat we ook de Oostenrijkse variant van deze bergpas kunnen beklimmen. Op de top van deze bergpas ligt namelijk de grens, wat het een unieke pas maakt. In de afdaling komen we er al achter dat het karakter van de Oostenrijkse kant heel anders is.

Het is een stuk grilliger, waardoor we zelfs in de afdaling al een flink stuk moeten klimmen.
In Sölden moet er eerst wat aan de honger worden gedaan. Een lokale supermarkt heeft verse broodjes en koude cola, genoeg om de tank weer vol te gooien voor de komende 22 kilometer richting de top. Met slechts een gemiddelde van 5,7 procent over deze afstand zou je zeggen dat het een loper is, maar schijn bedriegt: de Timmelsjoch is een onregelmatig rotding, waarbij steile stukken worden afgewisseld met korte afdalingen.

Geschiedenis

Door dat onregelmatige karakter voelt het af en toe aan als een breed geitenpad. En als je naar de geschiedenis kijkt, is dat ook niet verwonderlijk; door archeologische vondsten weten we dat mensen er rond 300 voor Christus al passeerden. Een van de bekendste vondsten in dit gebied is natuurlijk Ötzi, de ijsmummie die in 1991 door twee bergbeklimmers werd ontdekt.

In 1241 werd er de eerste geschreven melding van de Timmelsjoch gemaakt, en in 1320 werd een steil bergpad voor pakezels aangelegd. Dit was voornamelijk een handelsroute voor koopmanfamilies, maar werd later ook een bekende smokkelroute. In 1897 besloot de Tiroler Landdag – het parlement van Tirol – dat er een weg over de Timmelsjoch moest komen. Door andere projecten en twee wereldoorlogen liep dit aanzienlijke vertraging op: pas in 1968 werd de weg in beide richtingen opengesteld. En dat terwijl Mussolini de Italiaanse kant vrijwel af had in 1933, en in 1959 de gehele bergpas eigenlijk al klaarlag voor gebruik.

PIZZA

De laatste kilometers van de Timmelsjoch hakken er flink in. Niet alleen de 3000 hoogtemeters die we er al op hebben zitten tellen mee; mentaal is dit misschien ook wel het lastigste deel van de dag. De stijgingspercentages blijven dit laatste stuk onverminderd hoog, terwijl de weg als langs een lineaal immer gerade aus loopt. Pas als we de sneeuwmuren en laatste haarspeldbochten in zicht krijgen, schiet de moraal weer omhoog. De top is in zicht!

Eenmaal boven gaat er snel een windjack aan en duiken we de Passo del Rombo af. Een leuke afdaling: er zit een heerlijke flow in, er zijn niet te veel scherpe bochten, en ook geen onverwachte stukken die nog omhoog lopen. We duiken in snel treinvaart omlaag en dat is met een reden: toen we ’s ochtends vertrokken zagen we al een heerlijk Italiaans pizzatentje, en de gedachte daaraan zorgt voor wat extra moraal. Binnen no-time zitten we dan ook op het terras met een grote weizen én smakelijke pizza: in het Italiaanse Zuid-Tirol weten ze het beste van beide landen te combineren.

Hotel Bad Fallenbach

Als uitvalsbasis voor de Timmelsjoch, maar ook voor de Passo Giovo of een ritje naar het prachtige Meran is Hotel Bad Fallenbach perfect. Het luxe hotel biedt alles wat je nodig hebt om elke dag fris te
beginnen aan je tochten. Het smakelijke ontbijt, de uitgebreide fietswerkplaats, en de infinity pool maken je verblijf een feestje, en dan zijn we nog niet eens over het fantastische viergangendiner begonnen dat je er elke avond kan krijgen.

Meer weten? Tourismusverband Passeiertal: passeiertal.it
Hotel Bad Fallenbach ****
badfallenbach.com
Roadbike Holidays
roadbike-holidays.com/n

Tekst: Merlijn Spenkelink

Beeld: Patrick Dorré

Dit artikel “Twee kanten van de zelfde medaille” komt uit Wielrenblad #1 van 2024. Kijk voor meer artikelen of voor meer wielren nieuws en reviews, leesvoer en de andere magazines op Wielrenblad. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Wielrenblad en volg ons op Facebook en Instagram.