Enduro Team Race Davos – Column
Het rijden van wedstrijden heeft mij altijd eerder afgeschrikt dan aangetrokken. Maar na de vele verhalen over endurowedstrijden van enthousiaste rijders was mijn interesse gewekt. E heb ik me dit seizoen opgegeven voor mijn eerste MTB-wedstrijd. Compleet met gesponsorde shirts en een gemotiveerd team van vier dames stonden we afgelopen weekend aan de start van de Enduro Team Race in Davos. Een wedstrijd waaraan je alleen als team kunt meedoen.
Eindelijk had ik dan ook op mijn stuur zo’n mooi bordje. Hierop stond een nummer, ik zag er al meteen sneller uit! Een nummer dat symbool staat voor het leveren van een prestatie, ergens bijhoren. Maar ook voor genadeloos beoordeeld worden, vergeleken worden met alle anderen die meedoen… Best spannend.
Het leven van een gids
Na een aantal maanden bijna dagelijks als gids op pad te zijn geweest, was ik er helemaal klaar voor. Het leek me heerlijk om zonder al te veel omkijken en wachten de mooiste trails van Graubünden af te blazen. Geen zorgen over of gasten al dan wel niet in staat zouden zijn bepaalde passages te kunnen rijden. Dit was gewoon lekker even zelf de berg af knallen. En wat was het heerlijk om door de wandelaars die ik passeerde eindelijk eens aangemoedigd te worden. Normaal wordt ik uitgescholden. Ze sprongen meteen aan de kant zodra ze ons zagen aankomen en joelden ons zelfs nog na. Nou, dat gebeurt me tijdens een gidsseizoen niet al te vaak (maar daarover in mijn volgende column meer).
In de rijen voor de lift hangt er een fijne en sportieve sfeer. Er doen veel verschillende mensen mee. Gesponsorde topsporters, mensen waarvan de outfit er indrukwekkender uitziet dan hun rijtechniek, mensen met dikke buiken en er wordt af en toe zelfs een sigaret opgestoken… En toch is deze race niet voor iedereen, je moet zeker wel een goede conditie hebben om de passages tussen de stages aan elkaar te fietsen. Soms moet je ook een hoop geduld hebben in de rij voor een lift of start van een stage.
Bucketlist
Voor ons als team is het zeker een bucketlist-afstreepmomentje. Een perfecte mix van een fysieke uitdaging in combinatie met een supergoede sfeer. Ik ben zeer dankbaar en blij dat ik de mooiste en ruigste endurotrails van Davos heb mogen rijden. Op de laatste dag rij ik met een lach en een traan van geluk de finish over. High fives vliegen, zoals de laatste drie dagen telkens het geval, over en weer tussen teamgenoten en andere teams. We zijn zeker geen eerste, maar gelukkig ook niet laatste. En het is zeker ook niet de laatste keer dat ik meedoe!
Wie is Jess?
Jess (42) woont met haar man en inmiddels vijfjarige zoon sinds 17 jaar in Verbier, Zwitserland. Hier runnen zij MTB Verbier. Vanuit hun eigen chalet bezorgen zij internationale mountainbikers een all-inclusive mountainbikevakantie. Waarbij Jess als Zwitsers gekwalificeerde gids de fijnste paadjes weet te vinden.
Zelf rijdt Jess het liefste natuurlijke en technische trails zo hoog mogelijk op de berg. Klimmen vindt ze geen probleem maar alleen als daar een gave trail tegenover staat. Haar favoriete trail is de Vertigo, een trail die start op 2200m hoogte en eindigt op 900m in de MTB Verbier achtertuin. Oneindig veel uitdagende haarspelbochten, de meest prachtige uitzichten op de gletsjer en afgronden waar je liever niet naar beneden valt.
