India – Kashmir crush

Ben je weleens teruggekomen van een trip waar je nog wekenlang high van bent? Dagdromend achter mijn bureau maak ik nog steeds perfecte powerturns. Een nieuwsbericht over een ‘terreur’-aanval in Kashmir brengt me terug in de realiteit. Ik maak me meteen zorgen over het land waar ik slechts een paar weken eerder verliefd op werd.

Ik herinner me nog dat ik op het vliegveld van Srinagar liep, de grootste stad van Jammu & Kashmir, mijn cameratas krampachtig vastgeklampt. Het reisadvies om dit gebied te vermijden maakte me moe, maar ook enorm enthousiast. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in conflictjournalistiek en fotografie. Maar wat conflicten betreft, viel er niet veel te fotograferen. Natuurlijk waren de Indiase troepen gewapend en klaar voor een aanval. Maar behalve wij, de toeristen, leek geen enkele Kashmiri geïntrigeerd door hun aanwezigheid.

We ontmoeten Bashir, onze taxichauffeur, stadsgids, vertaler, touroperator, hasj-dealer en, kan ik nu eerlijk zeggen, vriend. Maar dat wisten we toen nog niet. We maken nog een kleine stop bij de eerste bankautomaat die we zien om ons zakgeld voor de week eruit te halen. Terwijl we in de rij staan te wachten, drong ineens tot ons door dat onze tassen ‘verdwenen’ waren. Help. Heeft iemand onze tassen gezien? Een gevoel van paniek en verbazing overvalt ons. Maar Bashir stond ons op te wachten op de parkeerplaats en had reeds met de hulp van een andere chauffeur al onze tassen ‘veilig’ vastgebonden op het dak van zijn 4×4. Ok, paniek verdwenen.

Toeristen

Het populaire geloof in veel landen in het Midden-Oosten is dat alle westerlingen vooral dronken zijn tijdens hun vakantie. Dus een stop bij een winkel waar je drank kunt kopen, was het eerste dat Bashir voorstelde. Ok, dachten wij, prima. Maar zoals in veel moslimstaten is alcohol hier illegaal. We reden het centrum van Srinagar uit, de smalle straatjes van de buitenwijken in. Het leek alsof de weg niet smaller kon worden dan dit. Toen ik de ‘winkel’ zag waar hij ons naartoe bracht, kon ik een glimlach niet onderdrukken. We lieten Bashir weten wat we wilden, waarop hij het vervolgens doorgaf aan een schaduw achter een hek. Drie minuten later kwam de schaduw terug met bier en vodka. Het geld werd door een gat in het hek gepropt en Bashir startte de auto weer. Daar gingen we, op weg naar de bergen, in de Himalaya, die slechts anderhalf uur van ons verwijderd waren.

Het is vrij snel duidelijk dat ze hier leven van het toerisme. Alles wordt direct op straat verkocht. Zo worden ons bijvoorbeeld sokken en snoep aangeboden zodra het taxibusje stil staat. We moeten wachten op toestemming van de militairen, toestemming om de bergweg richting Gulmarg in te slaan. Terwijl ik nog steeds een beetje angstig over mijn bagage ben, kijk ik uit het raam van de taxi naar de apen die in de sneeuw aan het spelen zijn. In de daaropvolgende dertig minuten rijden we via een steeds witter wordende weg met haarspeldbochten verder naar boven. Eenmaal bij het hotel lukte het zelfs de 4×4 niet meer door de sneeuw omhoog te ploegen. We banen ons een weg, met bagage, door de diepe sneeuw. Dit belooft heel wat goeds voor de komende dagen.

Gulmarg heeft twee gondels, bestaande uit twee delen, en een stoeltjeslift. Het was meteen duidelijk waarom we in de ochtend moesten wachten op de berggidsen. Het terrein is enorm, het is haast onmogelijk om hier makkelijk de weg te vinden. En van gemarkeerde pistes is geen sprake. Het was mistig en er vielen grote sneeuwvlokken uit de hemel. Het was aan het dumpen. Ik heb niet eerder zoveel sneeuw in die snelheid naar beneden zien vallen. Ik had al eens eerder gehoord dat Gulmarg soms bedekt wordt onder ‘te veel’ sneeuw. Maar dit nu in werkelijkheid ervaren is van een hele andere orde. Onze eerste afdaling was dan ook wat onwennig: de verse sneeuw was zo ontzettend diep dat zelfs straight lining naar beneden niet kon voorkomen dat ik er doorheen zakte. Onze gidsen waren meer dan welkom, zonder hen was er geen beginnen aan.

Bodemloos

Vanwege de extreme sneeuwval was het bovenste deel van de gondel gesloten. In plaats daarvan bleven we tussen de bomen. Bodemloze sneeuw kreeg een nieuwe betekenis en we ploegden er gestaag doorheen. Uit het niets doemde een weg op uit de mist waar twee taxibusjes op ons stonden te wachten. Omdat duidelijk was dat wij onszelf urenlang in dit terrein zouden kunnen vermaken, hadden de gidsen tijdens de laatste run al contact opgenomen met de taxichauffeurs. De enige lift die open was, stond namelijk aan de start van onze afdaling. Helemaal boven! En omdat we duidelijk niet alles helemaal terug naar boven konden hiken, werden we netjes door de taxi’s aan het begin van elke poederrun afgezet. De chauffeurs, inmiddels gewend aan het vastbinden van de snowboards en ski’s op het dak, draaiden goede Hindi-muziek over de luidsprekers en konden met slechts één sneeuwketting door het bijna zwart-wit gekleurde landschap naar boven rijden. We noemden het Kashmiri Cat Skiing en hadden de tijd van ons leven.

Het avondeten was me wat. Niet per se vanwege de hoeveelheid alcohol, maar vanwege onze flauwe grappen, luidruchtige gelach en gekke spelletjes die het voor alle andere (twee) gasten onmogelijk maakten om ons te negeren. We hadden onze eigen tafel en ongeveer vier obers stonden constant achter de tafel klaar om ons op onze wenken te bedienen. Precies zoals het eraan toegaat in exclusieve restaurants. Ik kon het niet helpen, maar ik had het gevoel dat we een stel onbeschofte idioten waren tegenover deze jongens. Totdat ik zag dat ook zij probeerden hun lach in te houden.

Euforisch

Pas toen het bovenste gedeelte van de gondel open ging, en we helemaal naar boven konden, kregen we een goede indruk van de schoonheid van het gebied. Op maar liefst 4000 meter hoogte hadden we een uitzicht over wat leek de gehele Himalaya te zijn. De 8000 meter hoge bergen om ons heen staken boven alles uit, pieken hoog de hemel in, de hoogste op aarde. De gondel zette ons af bovenaan een enorme muur, de lift zat precies in het midden van die muur. Slechts honderd meter verder lopen en talloze afdalingen liggen aan je voeten. Toegang tot oneindig veel poeder, toegang tot twee kilometer lange runs, toegang tot couloirs, pillows en first tracks. Ik overdrijf niet, maar de eerste bochten die ik zette op het enige gecontroleerde gedeelte in het gebied, direct onder de gondel, waren de beste die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Toen de gidsen eenmaal zagen wat het niveau van snowboarden was binnen de groep, konden ze ons met gemak meenemen naar meer uitdagend terrein, nog dieper de wilde natuur in. Ze namen ons zelfs mee naar de hoogste toegankelijke berg vanuit het gebied, de shark fin. Omdat ik de enige was zonder splitboard of ook maar een stel sneeuwschoenen, bleef ik halverwege de klim achter met mijn camera. Ik zie de groep achter een windlip verdwijnen en voel mezelf zenuwachtig worden. Maar dan komen de verlossende woorden over de walkie talkie: “Ok, go!” Ik zie ze een voor een naar beneden blazen en kan de stoke zien in hun bewegingen, ik kan het voelen. Het deed wat met me, het liet hetzelfde euforische gevoel achter als wanneer ik naar een goede snowboard-film zit te kijken.

Op onze laatste dag verrassen de gidsen ons met de langste afdaling die ze konden vinden en voor dit moment bewaard hebben. De start ligt op maar liefst 4200 meter hoogte, van waaruit we afdalen naar Tangmarg, op ongeveer 1500 meter hoogte. We zweven over de poedersneeuw door eindeloze velden, springen van windlippen, genieten van vergezichten over de Himalaya, crossen langs diverse legerbasissen, manoeuvreren onszelf tussen de bomen en eindigen uiteindelijk in de ‘verboden vallei’ waar militairen ons staan op te wachten. Gewapend met automatische wapens. Na de, zonder overdrijven, beste afdaling van je leven gesnowboard te hebben is dit een licht shockerend tafereel. We zwaaien vriendelijk, we poseren voor een foto en daarmee lieten ze ons onze weg vervolgen.

Vooroordelen

Tijdens onze laatste avond voelen we een enorme verwantschap met alle mensen waar we een week lang mee op pad zijn geweest. Ze willen niets liever dan de wereld laten zien hoe mooi en vredig hun land en mooi hun natuur is. Niet één keer heeft iemand van ons zich onveilig of ongewenst gevoeld. De mensen van Kashmir zijn gastvrij, open, eerlijk en het is zonder twijfel de meest vriendelijke cultuur die ik ooit heb ervaren. Terwijl Bashir ons weer veilig terug naar het vliegveld brengt, probeer ik onderweg wat foto’s te maken van militairen. Hij drukt het gaspedaal in op momenten dat we er voorbijrijden. Ik realiseer me dat hij liever focust op de positieve en mooie dingen die dit land te bieden heeft. Ik was bevooroordeeld door wat ik in het nieuws lees over Kashmir. En wat de hele wereld in het nieuws kan lezen, zorgt ervoor dat niet iedere toerist de inwoners van Kashmir met respect behandeld.

Eenmaal thuis komen de berichten van Bashir binnen. Hij geeft ons updates over de hoeveelheid sneeuw die gevallen is, hij stuurt foto’s van hem met de vrienden die we gemaakt hebben en vraagt wanneer we terugkomen. Kashmir heeft geen gemakkelijk tijd gehad. Restricties, afgesloten van alle communicatie en gesloten grenzen zijn slechts voorbeelden. Toen alles er weer rooskleurig uit begon te zien, werd het land hardgeraakt door de Covid19-pandemie. Gelukkig is het de overheid gelukt om toeristen weer op verantwoorde wijze te verwelkomen. En de mensen van Kashmir kijken ernaar uit om de wereld al het moois in hun land te laten zien. Het is een land dat je absoluut zelf moet ervaren. En als ik voor mezelf spreek, ik kan niet wachten weer terug te gaan.

Tekst & beeld Tim Schiphorst

Voor meer snowboard en ski nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van SOUL en volg ons op Facebook en Instagram!