Libanon: het witte land

Libanon is een van de oudste landen ter wereld. Ondanks haar kleinschaligheid is het een opmerelijk groots en intrigerend land. Een land waar je zonder vooroordelen heen gaat en met uitsluitend bewondering terugkomt. Waarom? You don’t know, until you go…

Het is vier uur in de ochtend. De donkere nacht wint het van elk lichtpuntje. Links zien we gapende schaduwen door de vensters in het betonnen karkas van een onafgemaakt hotel. Rechts niets. In de kille ochtenduren, in de hoop dat de warme zon niet lang meer op zich laat wachten, lopen we gestaag richting de hoge bergwand voor ons. De bergen vormen de grens tussen vrije tijd aan de ene kant en overleven aan de andere. Niet meer dan honderd kilometer verderop, achter deze pieken, zijn de Syrische vluchtelingenkampen gebouwd. Waar wij nu zijn, staan de hotels en vakantiehuizen leeg, daar zijn de slecht geïsoleerde tenten overvol. Hoe ontspannend splitboarden of snowboarden ook is, het is niet makkelijk om die gedachte van ons af te schudden.

Libanon: Van achter- naar voorgrond

Zonder achtergrondinformatie mis je in dit land de helft van wat je ziet. Maar heb je het nieuws gevolgd, de conflicten begrepen en ben je niet bang om vragen te stellen, dan verplaatsen een heleboel zaken vanzelf naar de voorgrond. De magie van Libanons geschiedenis en cultuur ontrafelt de eindeloze verhalen en ontelbare avonturen van dit tienduizend vierkante meter tellende, indrukwekkende land. Hier draait het om leven in harmonie, met elkaar en de natuur.

Het woord Libanon is afkomstig van het woord laban, wat ‘wit’ of ‘wit land’ betekent, vanwege haar besneeuwde toppen. Die informatie is welkom, want nu voelen we ons met volle boardbags een stuk minder misplaatst. De hoogste bergen van het land bevinden zich in de North Governate. De plek waar wij onze boardbags uitladen is het Cedars Mountain Resort en ligt tussen de 2.095 en 2.850 meter hoog. Met slechts negen kilometer aan pistes plus een handvol stoeltjesliften zijn de afdalingen terug naar Bcharre toch ontelbaar. Het resort wordt omringd door het heilige bergdorp Bcharre, de hoogste piek van Libanon: de Qurnat as Sawda (3.088m) en de Cedars of God, het meest beschermde stuk bos van het land dat tevens op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat. Deze plek, waar onze adem sporen in de ijle lucht achterlaat op deze uiterst vroege morgen, wordt meerdere keren in het Oude Testament genoemd en wordt daarom bestempeld als cultureel erfgoed en een heiligdom.

In de verte

Wanneer de zon langzaam de donkere backdrop verlicht en roze kleurt, doemen de vlakke bergtoppen op als muren van een andere wereld. Het is moeilijk om de afstand, steilheid en hoogte te berekenen en we weten niet zeker hoe ver we kunnen komen voordat de zon zijn volledige kracht bereikt. Er is geen kaart, geen besef van tijd en geen betrouwbare weersvoorspelling. We analyseren de sneeuw, concentreren ons op elke voetstap en proberen de weg met de minste weerstand te vinden in deze enorme, steeds steiler wordende vlakte. De enige aanvullende informatie die we van de kleine lokale gemeenschap hebben kunnen lospeuteren, is dat we uit moeten kijken voor de landmijnensectie uiterst links. Fijn dat we dat nog even hebben meegekregen.

Onze stijgijzers beginnen hun grip te verliezen wanneer ons loopritme plotseling wordt verstoord door een steiler deel van de route. Moe van de wake-up call om vier uur vanmorgen, vinden we het niet nodig om vandaag grenzen te verleggen. De door de zon goudgekleurde rotsen vlakbij ons lijken dan ook een mooi eindpunt voor vandaag.

We kunnen niet wachten om onder deze bijzondere omstandigheden de vallei per snowboard te verkennen. Wanneer je in de verte staart zie je kerken, moskeeën en kloosters. Alle religies kunnen hier nog naast elkaar in harmonie bestaan. Ook het gebouw van de Army Skiing en Mountain Fighting School valt op in het landschap. Op deze bergen wordt het leger getraind voor combat, wat ook de kleine hutjes – verspreid over de berg – verklaart: het leger gebruikt deze kleine onderkomens voor trainingsdoeleinden of als controlepost als er een hoge officier langskomt. Maar het meest indrukwekkende van dit uitzicht op de vallei zijn de eeuwenoude bomen in de Cedars of God.

Cedars of God Mijn snowboard hou ik vast in mijn linkerhand, terwijl mijn rechterhand de diepe lijnen in de bast van een boom die bijna drieduizend jaar avontuur doorstaan heeft onderzoekt. We staan tussen de oudste bomen ter wereld, de Cedrus Libani. Dit zijn de Cedars of God, een van de laatst overgebleven plaatsen waar deze oude bomen nog steeds groeien. Duizenden jaren geleden was het hele land ermee bedekt, van bergtop tot zeeniveau. Deze plek heeft veel emotionele en historische waarde voor Libanon en de cederboom wordt daarom erkend als hét nationale embleem. De boom symboliseert kracht en het eeuwige bestaan, iets dat wordt bevestigd door zijn overlevingsdrang tijdens de tumultueuze periodes van de afgelopen duizenden jaren. In tegenstelling tot de sneeuw op de berg, waar de bevroren sporen bijna plat worden gestreken door de ijskoude wind, is het wit tussen deze bomen zacht en fluffy. Hoe aantrekkelijk deze verse sneeuw ook is, we vragen onszelf continu af of we hier wel mogen zijn.

Wat zijn onze voetafdrukken waard? Is dit nog steeds het ultieme gevoel van vrijheid dat freeriden heet? Hebben we het recht om de grens te overschrijden? Ooit, lang geleden, gingen de halfgoden de strijd tegen de mensheid aan om dit goddelijke bos te overwinnen. Maar ze verloren. Met als gevolg dat de inheemse bevolking het hout ging exporteren. Nu, meer dan vijfduizend jaar later, lijkt de mensheid nog steeds de baas over de natuur. En deze discussie leidde tot een interessante confrontatie met onszelf aan de ene kant, en de Cedars of God aan de andere. Elke bocht voelt alsof we het bos niet respecteren, het is onwerkelijk en controversieel. Maar de zon schijnt, alsof de natuur onze vreugde goedkeurt. Ik kan niet ontsnappen aan de gedachte dat onze vrienden, oprichters van de Lebanese Wanderers, alles op alles hebben gezet om de vergunningen te krijgen die nodig zijn om het woord over de schoonheid van de Libanese cultuur en natuur te verspreiden. Deze schoonheid wordt beschermd met politieke maatregelen. In dit land denken ze in mogelijkheden en niemand kan dat ondermijnen.

We eindigen ons verblijf met een bezoek aan de verlaten Rachid Karami International Fair die werd gebouwd voor culturele festiviteiten, maar nooit is afgemaakt vanwege de burgeroorlog. Zodra de zon ondergaat, klimmen we bovenop het helikopterplatform. Een warme bries wervelt door onze haren. Het uitzicht vanaf hier over Tripoli is geweldig. Net op het moment dat ik me realiseer hoe speciaal dit moment is, beginnen alle moskeeën om ons heen hun gebeden. Het galmt tot in de verte, tot diep in de bergen lijkt het wel, vlak voordat de zon achter de horizon verdwijnt. Onze rit eindigt hier, maar voor Libanon zal het nooit stoppen.