TEAM F-ONE TEST HET MEEST OOSTELIJKE PUNTJE VAN RUSLAND – Kamtsjatka
Vier jaar: zo lang hebben we erover gedaan hebben om de vier ingrediënten bij elkaar te krijgen om dit verhaal te kunnen maken: locatie, riders, logistiek en cameramensen. Na alle moeite ben ik bang dat ik er te veel van verwacht en dat ik teleurgesteld wordt over het resultaat. Met dat gevoel reis ik af naar het binnenland van Rusland.
Kamtsjatka is een vulkanisch schiereiland van 270.000 km2 in het oostelijkste puntje van Rusland. Tot halverwege jaren negentig was het een niet toegankelijk militair gebied. Hierdoor is natuur met rust gelaten en heeft het z’n authenticiteit behouden. Zelfs nu heb je nog een vergunning nodig om hierheen te reizen. Er wonen zeer weinig mensen en er is vrijwel geen infrastructuur. De oostkant van het schiereiland krijgt het meeste wind en golven vandaar dat ik daar naar op weg ben.
De hoofdrolspelers
Ik stel je even de hoofdrolspelers van deze roadstory voor. Mallory de la Villemarqué is een veteraan. Na een succesvolle carrière als kiteboard pro is hij nu hoofdjurylid van de World Freestyle Tour. Mallo is mee omdat hij ook een zeer goede golfsurfer is. Paul Serin is een pure freestyler. Na zes jaar op de World Freestyle Tour is hij een van de meest ervaren deelnemers. Ik vertrouw op hem als de wind hard is voor de big air- en kiteloop-actie. Camille Delannoy zit in de top vijf van beste strapless freestylers. Hij is met alle Manera-trips mee geweest en zijn skills worden elk jaar beter. Met wind rond de twintig knopen kan hij alles.
Maxime Chabloz is onze jonge freestyle-pro-tegé die zich in de top vijf van de GKA Freestyle Tour staat. Maar dit team is niet alleen gekozen voor de resultaten op het water. Ook van het water zijn het aardige en respectvolle jongens en in voor avontuur. Ze beheersen alle disciplines van het kiteboarden en gaan graag het water op ongeacht de condities.
“Een koude en effectieve Sovjet-bouwstijl. En de rauwe met sneeuw bedekte toppen van vulkanen en intens groene omgeving. Deze tegenstelling geeft een apocalyptische dimensie aan de stad.”
Het logboek, Kamtsjatka
Na een acht uur durende vlucht vanaf Moskou landen we op Petropavlovsk-Kamchatsky, de hoofdstad van Kamtsjatka. We rijden door de stad naar de haven waar we aan boord gaan van een voormalig Japanse oorlogschip dat omgebouwd is naar expeditieschip: de Omega. Het contrast tussen de stad en de natuur is opvallend. De vierkante gebouwen met weinig ramen en vaak in slechte staat. Een koude en effectieve Sovjet-bouwstijl. En de rauwe met sneeuw bedekte toppen van vulkanen en intens groene omgeving.
Deze tegenstelling geeft een apocalyptische dimensie aan de stad. De Omega ligt tussen tal van oude afgedankte oorlogsschepen die liggen weg te roesten in de haven. De aanblik draagt ook weer bij aan de apocalyptische dimensie. Aan boord ontmoeten we onze gids. We verwachten een oude bebaarde getatoeëerde zeebonk maar in plaats daarvan is het een petite brunette van dertig jaar, Kristina. Geboren op de Kuril Eilanden, baas over zes matrozen, rijdt op bijna alles met een motor en maakt haar eigen wodka. Een pittige tante dus.
De Omega
We hadden van tevoren niet echt een goed idee over hoe ons schip eruit zou zien maar de Omega is echt een prachtig schip van 30 meter lang, met zes cabines, twee bijbootjes en een sauna. Nadat we de boardbags aan boord brengen is het tijd voor het avondeten. En dat is, natuurlijk, een visgerecht. Ik heb nog nooit zulke lekkere zalm geproefd. Na het diner gaan we zitten om de voorstellingen door te nemen. Windguru heeft geen goed nieuws: elke dag lichtblauw. Dat betekent minder dan tien knopen. We struinen de kaart af naar een plek waar een venturi-effect – een windversnelling tussen twee bergen door – zou kunnen zijn, maar zonder succes.
Gelukkig hebben we ook foilsurf-sets meegenomen. De oostkant van het schiereiland eindigt in de Beringzee en de Noordelijke Stille Oceaan, dus er zijn altijd wel golven. We zoeken een spot uit waar de golven supermellow en lang zijn. Perfect voor foilsurfen. Door de rauwe kustlijn met vulkanische rotsen is het net alsof we in een andere wereld zijn. Bij de kant zie je ook een paar kliffen die elk moment lijken te kunnen instorten. Nadat we weer aan boord zijn geklommen en vijf minuten aan het varen zijn zien we een groep orka’s. Best een eng idee dat wij zo dichtbij deze killers surfen.
20 knopen en wind
Zo gaan er vier dagen voorbij zonder dat we een kite hebben opgepompt. Maar dan begint het opeens hard te regenen en meer dan 20 knopen te waaien! Snel laden we de kitespullen in de bijboot en racen naar het strand. Meestal blijft deze wind niet langer dan een half uurtje. De foto- en filmcrew moet ook nog van alles in gereedheid krijgen. Max en Paul gaan alvast het water op. In de haast is er een tas vol cameraspullen op de Omega blijven staan. De bijboot gaat terug om die te halen en wij blijven achter op het strand.
We realiseren ons iets te laat dat Kamtsjatka een zeer hoge dichtheid van bruine beren heeft. ‘Uhm, heeft iemand de beer afstotende spray meegenomen?’ Ik ben echt bang. Je hebt geen enkele kans tegen een bruine beer en we kunnen geen kant op. Gelukkig komt de bijboot op tijd weer terug en kunnen we beginnen met de shoot. Het zijn maar twintig minuten, maar we hebben footage!
Het blijft altijd zo lastig met de wind en golven als je op onbekende spots komt dus elke korte sessie is er één. De jongens geven alles, dus er zit al goed materiaal bij. Het zijn niet voor niks pro’s natuurlijk.
Vertrouwen
De volgende dag is de wind weer weg. We besluiten om te gaan vissen op een meer. Prachtig mooie omgeving en je ziet er niemand. Of toch wel? We worden benaderd door twee ruige, knoestige mannen met verweerde gezichten. Één draagt een manchete en de ander een geweer. Ze hebben een verhaal dat ze stropers zijn, hun boot pech heeft en dat ze al drie dagen rondlopen. Zijn ze te vertrouwen? We besluiten om ze te helpen, maar vragen wel of ze hun wapens willen inleveren. We brengen ze naar een stroperskamp op een paar uur varen. Het ziet er naar uit dat het bekenden zijn van elkaar dus hun verhaal klopt toch, maar om eerlijk te zijn vertrouwden we het zaakje niet helemaal.
Even later zijn we alweer in de haven van Petro. De afgelopen vijf dagen hebben we geen wind gehad en de voorspellingen zien er ook niet goed uit. We beginnen te stressen. We hebben wat materiaal, maar er zit zoveel meer in. Die avond spreken we met een local. Hij heeft het over een uitgebluste vulkaan die in de winter vol ligt met sneeuw. Alleen in de maand augustus is de sneeuw gesmolten en is er een groot meer in de krater. En, het waait er! Omdat het water twee graden is en de lucht vijftien graden ontstaat er een thermisch effect. We besluiten om de gok te wagen en huren een 6×6 militair voertuig om de vulkaan op te rijden.
De vuur-piramide
We laden de 6×6 vol met onze kite-en cameraspullen en beginnen de tocht naar de krater. Na zes uur hobbelen zijn we behoorlijk misselijk, maar we zijn bijna bij de top. We kijken naar buiten en zien… sneeuw! Oh nee! We rijden door naar de krater en gelukkig zien we dat de sneeuw daar gesmolten is en er een groot meer is met… wind! Met vijftien knopen niet heel veel, maar genoeg om mooie beelden te schieten. De zon staat laag en het licht was perfect. Een cameraploeg laat zich zo diep mogelijk de krater inzakken terwijl Paul en Max van de besneeuwde helling af surfen.
Deze sessie lijkt wel onwerkelijk. De riders die door sneeuw en kristalhelder water varen met ijsschotsen, rotsen en de krater op de achtergrond. Soms gebruiken ze zelfs een ijspunt als slider. De sfeer na de sessie is feestelijk en we hebben een heerlijk avondeten bij een kampvuur. Het is puur genieten.
Slapen op de vulkaan
Minder genieten is het slapen op de vulkaan. Letterlijk alles is vochtig en de wind is nog steeds aan. Het vocht van de tent klappert in mijn gezicht. En het is koud, heel koud. Ik probeer te slapen maar dat lukt niet omdat ik keiharde dubstep hoor een paar tenten verderop bij onze gidsen. Na een paar uur ga ik toch even polshoogte nemen. Ik hoor van de gids dat ze dit doen om de beren op afstand te houden. Deze komen soms langs om wat eten te scoren. Dubstep houdt ze weg. Dat zou ik ook doen als ik beer was en dubstep hoor. Ik heb dus een rotnacht, maar de beren blijven weg. Toch zien we de volgende dag verse berensporen op de plek waar we gefilmd hebben.
Vandaag waait het weer. En door de constante thermiek erg constant ook nog. Hierdoor landen de riders bijna al hun tricks. Deze keer besluiten we om vanaf een zandbank, vanuit het water en met een drone te gaan schieten. De riders kunnen makkelijk twee tot drie uur op het water blijven, maar de cameraman die in het water ligt houdt het niet langer vol dan een uur. We hebben dus beperkt de tijd. Deze keer is het de beurt aan Mallo en Camille op hun twintips, maar ook met de foil rippen ze het ijs kapot. De krater is een mooie speeltuin.
Black Sand
Eenmaal terug in Petro hebben we eindelijk weer internet en kunnen we kijken of er wind wordt voorspeld voor de rest van onze reis. Helaas Windguru zegt ‘nee’. Het weer is mooi: lekker warm met zo’n twintig graden. We hopen daarom op een thermische wind ergens. We vinden een spot ten noorden van de stad met zwart zand en uitzicht op drie vulkanen waarvan er nog een actief is. Er loopt een rivier naar de zee waar we ons kamp kunnen opzetten zodat we zoet drinkwater hebben en kunnen vissen. Het landschap achter het strand is erg apart omdat er allemaal kraters zijn. De gids vertelt ons dat deze zijn gevormd na de laatste uitbarsting van de nog actieve vulkaan een paar jaar geleden.
Tijd om te waven
Onze verwachting komt uit. In de middag neemt de thermische wind toe naar zo’n vijftien knopen side onshore. En er staan leuke golfjes. Tijd om te waven dus! Met de vulkanen als achtergrond surfen we totdat de zon onder- gaat en de wind uitsterft. Alles gadegeslagen door een paar nieuwsgierige zeehonden. In de avond maken we een kampvuur om ons warm te houden. Als we naar bed gaan komen we erachter dat de grond waarop we de tenten hebben gezet niet recht is.
Met een slechte nachtrust als gevolg. Hierdoor zijn we de volgende dag al om vijf uur wakker. Maar, geluk bij een ongeluk, er staan cleane golven en een zachte offshore wind. Ideaal om te foilsurfen. In de middag neemt de thermische wind weer toe en hebben we nog een topsessie. We vinden trouwens weer berensporen op het strand, maar we hebben de hele trip geen beer gezien. Enigszins wel teleurstellend dat je in berenland geen enkele beer hebt gezien. Zij hebben ons waarschijnlijk wel gezien.
Guur en gevaarlijk
Een gids heeft het voor elkaar gekregen om op internet te komen en weet ons te melden dat er wind aankomt in een baai ten zuiden van ons. Om daar te komen moeten we eerst naar een haven rijden om daar een boot te huren. Anders kan je niet in de baai komen. We huren een 4×4 en een oud bergingsvoertuig om onze spullen te vervoeren. Na deze zeker zeven keer te hebben aangeduwd omdat ie er telkens mee uitscheidt komen we aan in de haven. We varen naar de baai. Het ziet er guur en gevaarlijk uit, maar de wind staat aan met zo’n 25 knopen.
Het water is wild en starten vanaf de boot gaat lastig. We besluiten om Mallo als eerste over boord te gooien in het ijskoude water en daarna z’n kite. Een gevaarlijke onderneming, maar het lukt. Camille volgt. Ik kleed me benedendeks om en zie door een van de patrijspoorten Camille een dikke frontroll landen. Paul is inmiddels ook van de partij en gooit er een paar immense big airs uit waardoor het lijkt alsof hij over de vulkanen springt. Beelden die me voor altijd bijblijven.
“Paul is inmiddels ook van de partij en gooit er een paar immense big airs uit waardoor het lijkt alsof hij over de vulkanen springt. Beelden die me voor altijd bijblijven.”
Wind, golven en soms iets te veel wodka
Onze laatste nacht verblijven we in Petro en ik kijk terug op de afgelopen twee weken. Verwachtte ik te veel? Zeker niet. Rusland gaf ons spectaculaire landschappen, spannende ontmoetingen, wind, golven en soms iets te veel wodka. Ik ben al eerder met de Manera-trips mee geweest naar IJsland, Canada, Schotland en nu Rusland en elke reis is bijzonder en versterkt mijn geloof in dat kitesurfen niet alleen een zomersport is. Het bevechten van kou heeft iets primitiefs en is belonend, vooral achteraf. Dit avontuur ervaren met vrienden is meer dan de moeite waard. Ondanks slechte slaap, bevroren vingers en een algeheel gebrek aan comfort. We doen dit om mensen te inspireren om uit hun huis te komen, een wetsuit aan te trekken en van het water te genieten, ongeacht de omstandigheden. Elk moment op het water is magisch.
Tekst Julien Salles
Beeld Matt Georges & Robin Christol
Dit artikel ‘TEAM F-ONE TEST HET MEEST OOSTELIJKE PUNTJE VAN RUSLAND – Kamtsjatka’ komt uit Access #5 van 2020. Voor meer kitesurf nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl. Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Access en volg ons op Facebook en Instagram!
