Wicked Will voor de downcountry review

Downcountry is de laatste toevoeging aan de alsmaar veranderende wereld van de tweewieler. Met de komst van de nieuwe categorie ontstond een gaatje in het assortiment van Schwalbe, maar die is inmiddels op gevuld en wel middels de herintroductie van de Wicked Will. Een blijvertje of een hype? Michiel Rotgans test het voor je uit.

Allereerst, wat is nu down country? Door de alsmaar voortdurende innovaties op mountainbikegebied worden fietsen steeds beter in zowel klimmen als afdalen, wat we voor het eerst echt goed zagen in hetenduro-en trail segment. Fietsmerken zitten niet stil, ze hebben geometrie waardes die tien jaar geleden normaal waren voor enduro toegepast op crosscountrybikes, waardoor er nu hele capabele afdalers zijn van iets meer dan tien kilo. Na zeven jaar in Nederland een hardtail te hebben gereden ben ik sinds een half jaar een heuse downcountrybike rijker. Ik ben inmiddels overtuigd van de toegevoegde waarde van deze categorie en vooral op de Nederlandse routes. Deze routes worden steeds uitdagender ontworpen, maar hebben helaas ook last van erosie, wat ten koste gaat van de flow. Wat mij betreft bieden downcountrybikes de beste verhouding tussen snel klimmen en hard afdalen, ze maken de route het meest vloeiend en zijn daarom het leukst om te rijden. Tot voor kort was de Racing Ralph 2.35 mijn downcountry-band, ik was benieuwd of de Wicked Will iets aan die keuze ging veranderen.

De Schwalbe Wicked Will is voor alsnog alleen te krijgen in 29 inch. Ik haalde even de wenkbrauwen op bij de breedte van 2.4, want Schwalbe was altijd meer van de 2.35. Na wat na meten blijkt de band precies zo breed als de Racing Ralph in 2.35; kortom, zie dit als een marketingtrucje in de competitie met dat grote merk met gele letters uit de VS.

Reïncarnatie

De naam Wicked Will kwam ons vaag bekend voor, maar was diep weggezonken. De laatste versie was slechts in 26 inch verkrijgbaar… zó lang geleden dus. Deze reïncarnatie vult het gat op tussen de Rocket Ron (XC+) en Nobby Nic (trail). Dit hebben ze bereikt met’interrupted semi-ramped nobs’ in het loopvlak. Klinkt ingewikkeld, de nopjes zijn afgevlakt (ramped) om de rolweerstand te verlagen, maar wanneer je door een bocht vliegt, geven deze onderbrekingen (interruptions) in de afvlakkingen toch grip. Kijk maar naar het plaatje dan begrijp je wat wordt bedoeld. Verder zijn de noppen een stuk minder hoog dan bij een Nobby Nic het geval is, meer vergelijkbaar met een Rocket Ron. Deze hoogte gaat ten koste van het remmend vermogen, maar komt de rolweerstand weer ten goede.
De zijnoppen komen ook bekend voor, ze doen denken aan die op de Magic Mary, maar dan in een kleinere variant natuurlijk. Al sinds jaar en dag is de Magic Mary mijn keuze voor op mijn buitenland-bike, aangezien mijn Nederland-fiets een soort downcountry mini-endurobike moet worden bevalt deze shape mij wel.

Dun ijs

Nu nog testen in de praktijk. Ik begin aan het parcours van Schoorl en fiets omhoog. Op ongeveer een minuut in de eerste klim ligt daar altijd zo’n verraderlijk wortel tapijtje. Al doe ik geen moeite om technisch zuiver te rijden, er is geen moment waarop ik tractie dreigte verliezen. Tot dusver goed.
De eerste afdaling kondigt zich aan. Begrijp mij niet verkeerd, ik kom elke afdaling in Nederland altijd prima af, echter wanneer je een crosscountryband op z’n zijnop zet voel je je doorgaans nooit honderd procent zeker. Het blijft een beetje dun ijs, je weet niet precies wanneer het gaat (uit)breken. Hoe zou het de Wicked Will vergaan?
Bij het kanten van je fiets gaat de overgang van loopvlak naar zijnoppen zowel heen als terug erg vloeiend.
De Wicked Will rolt over de zijnoppen als een locomotief op rails, je voelt dat je staat als een huis. Naar dit gevoel ben ik lang op zoek geweest, een band voor Nederland die niet te zwaar, te traag of overpowered aanvoelt. Mijn hele downcountry-fiets voelt in de afdaling zekerder aan, ook op de voor Nederlandse begrippen heftige afdalingen zoals rondom de heuvelin Spaarnwoude.
Nog even een klein betoog over bandbreedte. Ik weet waar we vandaan komen. Voor mijn tijd reden mensen op 1.9 en 2.0. Gelukkig werd dat later 2.1 en 2.25. Ik ben een tijdje doorgeslagen naar 2.8 (650B+) maar heb zo de sweetspot kunnen vinden in crosscountrybanden rond de 2.35 en 2.4. Met een druk van ongeveer 1.5 bar (afhankelijk van je gewicht) zorgt dit volume voor een fijne demping en ze laten je drijven door het mulle zand. Niet alleen fietst het lekker, het is ook nog eens veilig.

Mijn conclusie over de nieuwe Wicked Willis kort en simpel. Verkies je het door de bochtenbeuken boven het verlies van een beetje rolweerstand wanneer je rechtdoor rijdt–kortom, je bent niet geïnteresseerd in wedstrijden winnen behalve ‘t wedstrijdje smilen op je gezicht–dan is de Wicked Will jouw nieuwe Nederland-band. Hecht je meer waarde aan rolweerstand-eigenschappen rechtdoor, blijf dan vooral de Racing Ralph rijden, natuurlijk wel in 2.35.

Voor meer Mountainbike nieuws, Tips & Tricks, leesvoer en de laatste magazines kijk op Ridersguide.nl.  Wil je altijd up-to-date blijven? Klik dan nu hier en word abonnee van Up/Down en volg ons op Facebook en Instagram!